Friskt og litt skakt, trivelig og litt melankolsk. Fruit Bats byr på ein ny omgang tiltalande folkpop.

7

Det plar vere bra med melodisk velstand der Eric D. Johnson ferdast. Han spelar til tider med Vetiver, og til andre tider med The Shins, men oftast spelar han med Fruit Bats. Hans eige band, i ulike konstellasjonar og former, i over ti år, og gjennom fem album. Tripper heiter det nyaste. Til liks med dei andre er det slett ikkje dårlig det heller.

Det er alltid ei utvikling å spore frå den eine Fruit Bats plata til den neste, men aldri ei revolusjonerande ei. Dei har aldri vore vanskelig å kjenne att. Dei er eit melodiorientert tiltak som tar med seg den amerikanske folktradisjonen inn i eit popbilde og krydrar med litt psykedeliske påfunn. Sånn er dei. Også på Tripper.

På dei to føregåande platene vaks Fruit Bats frå å vere nærast eit enkeltmannsføretak til å svinge seg fram i eit meir spenstig bandformat. Det er dei på Tripper også. Eit band. Men samstundes har nok Johnson og produsent Thom Monahan gjort litt ekstra studioflikking denne gongen. Reinska, raffinert, og lufta litt ut. Ein innsats som har gjort Tripper til ei spesielt luftig og sonisk lettbeint plate.

Den mest merkbare endringa skjer no likevel på tekstfronten. For der Johnson tidlegare har sverga til symbolikk, vage bilde og metaforar, der spesielt naturen har spelt ei sentral rolle, dreier han denne gongen ganske så tydelig fokuset mot å fortelje små historier. Historier, eller tilstandsrapportar, med ein forhistorie som ligg rimelig open for lyttaren å tenke seg fram til. Songar som nok har ein noko dystrare klangbotn enn dei siste Fruit Bats framstøyta.

Dystrare når det kjem til det tekstlige, melodisk er det mykje sommar og elskverdige tilhøve over det som blir presentert. Frå det fasseterte og fascinerande poppsykedeliske opningssporet Tony The Tripper, via den fengande luringen You’re Too Weird, den orgelfunky Dolly, til den strengevibrerande semiakustiske utgangen Picture Of a Bird. Den lyse og vennlige røysta til Johnson gjer sitt. Ei røyst han, litt i sånn James Mercer ånd, nyttar til å kaste seg kring halsen på låtane sine med.

For så å synge linjer som «get these weasels away for chrissakes, get these snakes off of me». I det fascinerande opningssporet om Tony the Tripper. Som også handlar om songaren, og om spradebassen som trur han er helten, og majoren av Nowheresville, og jenta med det flakkande blikket. Ein skadeskoten gjeng som med noko desillusjonerte skritt gjer ei vandring med eit vagt uttalt mål om å finne seg sjølv, før vegs ende er nådd.

Det er fleire her som driv med liknande saker. «Vainly looking for love, love, but only finding a fight» lyde det i Shivering Fawn. «I’m the only one who ever believed in you» hevdar den sterkt åtvara, men like fullt overbeviste, friaren i You’re Too Wired. Medan ein annan visstnok har eit hjerte som ei appelsin, og ein tredje prøver temje Dolly.

Og så skjer det noko eg ikkje heilt hadde venta meg. Johnson klimprar og spelar The Banishment Song i gang som om han førebur seg på ei episk vise om svikefullt vennskap og bannlysing. Så ombestemme han seg, bandet spelar opp, og ein sofistikert soulballade i krysningsfeltet mellom Prince og Curtis Mayfield gjer seg til kjenne, og tar plass, og handlar om svik, skam, bannlysing, og eit vennskap som likevel ikkje stoppar å eksistere. Johnson er verken Prince eller Mayfield, men eg likar den likevel eg. The Banishment Song.

Ja, eg likar i grunn veldig mykje på Tripper, slik eg plar gjere når Johnson og hans Fruit Bats falbyr folkpoptonane sine.

Først publisert på Groove.no (i 2011)

Ein godgjerande dose med folkorientert og rimelig skyfri popmusikk.

7

Frå å vere Eric Johnson sitt einmannsprosjekt har Fruit Bats gradvis ekspandert via duo- og trioformatet, til dei i 2009 står fram som ein driftig kvintett, eit band. Grunnleggar Johnson har skrive låtane, og er vokalist, denne gongen også, men elles får han grundig hjelp frå resten av gjengen. Slik det kan høve seg ein gjeng som i fylgje platetittelen har eit og anna felles med drøvtyggarar.

Den kanskje ikkje mest utfordrande eller glupske måten å gjere musikk på, drøvtyggarmetoden. Men rykta seier den kan ha sin forse når det kjem til det å nyttiggjere seg næringa i kvar ein tone. Utan at eg skal gå så langt som til å hevde at Fruit Bats lukkast med nett det absolutt heile vegen.

Men godt med næring er det mykje av i det som siv ut frå The Ruminant Band. Godt med næring, og eit ganske så tradisjonsbunde preg. Om det siste er det kanskje fort å tenke, sidan bandet no ein gong har lagt opp til det, at her blir det togge drøv på gamle idear. Vel, ideane er gode dei (stort sett), og metodane friske (som regel), så trøyttande vert det ikkje. Ikkje identitetslaust heller. Sjølv om det nok ikkje blir sådd ein popfryd av ratt same kaliber som ved førre framstøyt, Spelled In Bones.

Heile fire år er gått sidan Spelled In Bones såg sommarlyset. År der Eric Johnson har vore mykje rundt og spelt. Med Fruit Bats, men vel så mykje med Vetiver og The Shins. To band som på kvar sitt vis opererer i det soniske nabolaget til Fruit Bats. Spesielt slik Fruit Bats låt på Spelled In Bones. Kanskje litt mindre slik dei lyde på The Ruminant Band. For denne gongen har Johnson og hans menn gjort ein endå grundigare 70-tals sving, som merkar dei på eit litt anna vis enn kva som har vore tilfelle før. Innslaga av dei Californiske folk- og countrytonar, slik desse vart smidd i hop tidleg på 70-talet, er blitt endå tydeligare. Samstundes som dei også er merka av noko Led Zeppelinsk. Ikkje den hardtrockande og Bonhamske parten, men den luftige og smidige parten.

Det siste er mest til stades i albumets første halvdel. I det melodisterke og folkpsykedeliske tittelsporet, i countryrocknummeret Tegucigalpa, og i den nennsame visa Beautiful Morning Light. Medan den tilårskomne vinden frå sørvest er meir dominant i spor som The Blessed Breeze og Feather Bed. Når det er sagt, dei ulike inspirasjonane gjer seg nok helst til kjenne både litt her og litt der. Det gjer Sam Wagster sin steel-gitar også. Den dominerer ingen av låtane, men er til stades i dei fleste. Det same kan ein vel seie at eit lettbeint og ledig popbegjær også er. Eit begjær som hjelper til med å halde Fruit Bats eit par armlengder unna å bli kategorisert som reinspikka folk- og countryrockarar.

Det er også eit begjær som i tekstlig utfolding langt oftare omfamnar enn forbannar livet. Som sjeldan går seg fast i mørket, som heller søker lyset. For «there is a light at the end of the line where everything’s defined …and you’ll finally be just fine». Slik lyde det i alle fall i spretne og harmoniflotte Being On Our Own. Ikkje djuptloddande eksistensielle ytringar, verken i denne eller elles rundt om kring på plata. Men finurlige, litt pussige og smått absurde linjer. Der bilde frå naturen, dyrelivet og det økologiske system både lever sitt eige liv, og prøver fungere som metaforar i skildringar av mellommenneskelige tilhøve. Og lukkast ofte med det.

The Ruminant Band byr kanskje ikkje på dei saliggjerande ekskursjonane til nye landskap. Men dei mange flotte svippturane rundt i kjent og kjært terreng duger dei også.

Først publisert på Groove.no (i 2009)