Det har stilna i Popkroken denne hausten.
Denne posten er ikkje teikn på at det har livna til liv att.
Plateomtalar. Det er ei tid for alt. Det kjem ikkje lenger til å bli publisert plateomtalar i denne kroken.
Eg kunne ha skulda på ein slapp platehaust. Men skulda for slappheita ligg nok heller hos meg.
Motivasjonen til å skrive plateomtalar har visna bort. Men ikkje motivasjonen til å lytte på musikk. Så…?
… bloggen, altså Popkroken, kjem ikkje til å forsvinne (med det første). Og kanskje dukkar det opp postar med ein annan innfallsvinkel enn plateomtale-vinkelen.
Lister kanskje, drodling kanskje, nokre tips muligens, eller…, eller… ?

Og platehausten 2018:
IDLES – Joy As An Act of Resistance

Bristol-bandet IDLES sitt andre album er nok, når alt kjem til alt, det albumet av dei som har komme ut på denne sida av sommaren, som har gjort sterkast inntrykk her i kroken. Livleg punkrock, sonisk tæl, passe lealaust, passe upretensiøst, og eit sympatisk sosialt hjerte. Songaren Joe Talbot har ei røyst som er langt unna å fortene karakteristikkar som vakker og rein, den fortener derimot å bli kalla kraftfull, ufjelg og sterkt til stades. Noko av det same kan ein vel saktens seia om dei fire andre som spelar opp til joy as an act of resistance saman med han. Og skapar eit lite verk der dei speglar menneskets defektar mot menneskets mogelegheiter. Det er ei tid for det.

Elles er det jo slik at:
Årabrot tidleg i haust også gav ut eit sterkt album (Who Do You Love). Nesten like sterkt som det førre (The Gospel). Litt mindre postpunk og Bauhaus enn sist, litt meir Nick Cave. Men aller mest, reint sjølvsagt, Kjetil Nernes og hans kombattantar sine særeigne steg inn i eit mektig og intenst rockeunivers. Denne gongen også med Nernes si kone, Karin Park, i eit par meir nedstemte men ikkje mindre intense songar, samt eit grepa tak om klassikaren Sinnerman (ikkje heilt Nina Simone, men sterkt Årabrot).

Phosphorescent har servert ei stemningsfull og melodisk tiltrekkjande plate (om enn ikkje like sterk som dei to føregåande). Frå New York kjem Bodega med eit debutalbum, Endeless Scroll, som absolutt kan vise til ein vital og bra dose punk, litt sånn i slekt med bysfrendane Parquet Courts. Og Courtney Barnett sitt andre album då (ja eg veit at det kom i sommar) er jo eit friskt og freidig folkpunk-opplegg som absolutt ikkje fortener å bli gløymt.

Og snart er det jul, og nytt år, men før det skal ikkje Popkroken vere mindre navlebeskuande enn andre i denne bransjen og derfor sy saman ei årsbesteliste…