Om eg skal vere litt edrueleg (og det kan jo, i alle fall tidvis, lønne seg) då vil eg ikkje gå til det skritt å kalle det sjuande albumet til Erlend Ropstad eit meisterverk på linje med det aller største som har skjedd av rock’n roll. Men at det er eit forbanna bra album, går ikkje an å komme vekk frå. For så vidt ikkje overraskande. Det er jo det han har gjort til ein vane. Å komme med forbanna bra album. I alle fall sidan han starta å nytte sørlandsmålet sitt tre album inn i ein karriere som starta i vaksen alder.
Den gongen, då eg oppdaga han, med det tredje albumet, satt han i vindaugskarmen med ein akustisk gitar i fanget, skoda opp ein bratt bakke, og song viser om sjelelivet, for ikkje å seie kjærleikslivet. Det gjer han for så vidt framleis, men viser kan ein vel knapt kalle det nå.
Gitaren er elektrisk, energien er upåklageleg, og det soniske bildet er mektig. Om enn ikkje ni songar til ende. Ropstad avsluttar dei to LP-sidene i rolege former. Med ein nennsam pianoballade («Du hang med ei stund») og ei skjør vise («Stein i dine sko») akkompagnert av ein gitar utan straum. Han kan noko om dynamikk denne Ropstad. Ikkje så reint lite i grunn. «Vi er de siste» proklamerer han i eit heseblesande nummer. Men sjølv der, medan det skrik rundt øyro hans, finst det ein opning eller to, der luft og lys slepp inn.
Lys og skugge. Tonar som ulmar og andre som slår ut i full fyr. «Alt har ordna seg» heiter ein av desse. Ein Ropstad-klassikar. Groovet skapar ei mektig ramme, strykarar grev i eit melankolsk jordsmonn, og songaren syng om å vente. Det kan skade, det kan hele. Refrenget: «Du vet at jeg kan vente, at jeg kan vente aha, til alt har ordna seg», og refrenget blir spakare, sig mot sin slutt, men Ropstad har i all stillheit noko å legge til. Ein ettertanke: «Alt det som har tårna seg, opp, har ordna seg». Og songen heng å dirrar, utan ein lyd. Det er så vakkert.
Apropos vakkert. Eller slikt eg også kan finne på å kalle melodiske høgtidsstunder. Albumet har rikt av det. «Lenge lenge lenge» har vers som smyg seg inn frå kulden og eit refreng som spreier varme: «Og hvor lenge gikk hun rundt med mitt hjerte i sin lomme utan å engang vite om det» spør songaren, svaret er tolv forløysande «det var lenge». Eit høgdepunkt. Ein merkelapp eg utan å tvile også vil sette på tittelsongen. Ein song som vender seg til både dei som har lukkast og dei som har mislukkast, både dei det er grunn til å elske og dei det er grunn til å hate, både ledestjerner og bedragarar. Og så har Guds son ei viss rolle her («kast siste steinen, knus det siste vinduet, nå kjæme’an snart»).
Ropstad er god med ord. Han er god til å komme opp med linjer som fortener karakteristikken poetiske. Og så er han så forbanna god til å synge dei. Med sin mjuke dialekt og si rufsete røys syng han inderleg på ein veldig upretensiøs måte. Syng og snakkesyng og gjer orda og songen eit liv. Som når han turnerer lengt og håp i det mektige nummeret «Natta som er over nå». Eller som når han sjanglar rundt i djupaste mørke saman med Guds son i «Menneske, kjære menneske».
I skjæringspunktet mellom melankoli og livsgnist, Thåström og Winnerbäck, konvensjonelle tonar og desperate steg har Ropstad nok ein gong skapt eit album som dirrar av menneskelegheit. Og som ingen andre enn nett han kunne ha gjort.
Popkroken 