Ein poprytmisk odyssé om eit liv som hang i ein tynn tråd.
Eg høyrer det skimre av den klirrande gitartonen til Zachary Cole Smith. Eg høyrer den for meg i eit lett og driftig svev godt over bakkenivå. I låt etter låt høyrer eg tonen slik. Om den ikkje forsvinn inn i noko meir skingrande då. Blir mata med syre og oppfører seg litt meir uroleg. Men framleis i eit lett og driftig svev. Kanskje går det an å hevde at den har noko shoegaze-aktig med seg, men det er ikkje så viktig, det viktige er at den har tiltrekkande eigenskaper. I samvirke med eit drivande og suggererande krautslekta groove eggar den til lyst og liv. Utan at det på noko som helst vis går an å hevde at det er det som er den heile og fulle sanninga om Diiv sitt andre album. For det er det jo ikkje. Dette er slett ikkje eit album av berre lyst og liv. Går ein songtekstane inn på klingen, noko ein vel strengt tatt bør gjere, sansar eg død vel så mykje som liv, og armod meir enn lyst. Det er altså ikkje eit eintydig album. Og det er jo slikt eg kan like med eit album.
Snart fire år er det gått sidan Cole Smith og hans medsamansvorne i Brooklyn-bandet Diiv albumdebuterte med Oshin. Ei plate dyppa i romklang og dunkel lyssetting. Ein og annan interessant tone kunne skimtast, men eit hovuduttrykk var at det blei for likt det heile. Det stiller seg noko annleis denne gongen. Romklangen er ikkje like dominerande, poptonen kjem lenger fram i dagen, og variasjonen er betydelig. Det meste blir klarare, og det blir veldig klart at alt slettes ikkje har vore lystig og godt for bandets frontfigur desse åra. Dop er overskrifta. Cole hamna djupt inn i heroinavhengigheita. Hausten 2013 vart han og kjærasten (den ikkje heilt ukjente artisten Sky Ferreira) stansa av politiet køyrande ein stolen bil, utan førarkort men med fleire dosar heroin på seg. Det blei ein snarvisitt på ei fengselscelle, deretter bar det på rehabilitering. Songane på Is The Is Are er blitt skrivne både når Cole har vore som lengst nede, og etter at han har friskna til etter rehab-opphaldet.
Den første låta bandet gjorde tilgjengelig frå albumet heiter Dopamine, og teiknar eit nådelaust bilde av rusavhengigheita. Frå første strofe («Shots ringing out, I’m soaking eardrums shaking, years start weighin» me down») via ei tilståing overfor kjærasten («You’re the sun and I’m your cloud) og til spørsmålet om det er verdt det, om det er verdt å korte ned på livet for «a glimpse of heaven, now and here?». Det heile framført i ei pågåande form, til eit drivande groove. Den neste låta som dukka opp heiter Bent (Roi’s song). Sonisk sett er den noko meir flytande enn Dopamine, noko meir psykedelisk, nesten litt Kurt Vile-slekta. Den startar med ei linje lånt frå ein Cat Power song (Nude as the News), «I saw you with a very loose grip on your tight ship». Songaren ser ein venn kjempe ein kamp med/mot dopet. Ser han gje etter, for berre ein gong til, berre ein siste gong, Den siste gongen. Songaren slår fast at «once it feels right then you just lost the fight».
Is The Is Are forfektar verken eit moraliserande eller romantiserande dopsyn, den går berre rett inn i røyndomen. Rått og brutalt inn i røyndomen slik Cole har opplevd den, og opplever den. «The only way to be quiet is to be quick» lyde den første linja i Dust (endå ei lånt linje, denne gongen frå eit Frank O’Hara dikt), ei linje som fører inn i ei skildring av ein overdose med nestendødelig utgang – «Drowning in air, light, floating up in flight, Then it gets too bright, and your body’s a brick … You fall». Og gitaren går på syre, og groovet har hastverk, medan Cole snakkar meir enn han syng. Snakkar gjer han ikkje i tittelkuttet, albumets sånn reint melodisk sett mest fengande kutt. Ja ein aldri så liten poptriumf i grunn, om død og liv. Om førre gongen hovudpersonen gjekk nedover gata og berre «wanted to die, Die», kontra no når han kjempar for å leve, har ei lyst på å leve – «fighting for my life, Life».
Eg høyrer lysten på livet spele ei rolle i fleire songar på plata. Sterkast rolle i den pop-psykedeliske, Spiritualized-slekta, Under the Sun, der kjærleiken blir helde fram som redningsplanken. Healthy Moon på si side fortel om både ein «dead moon» og ein «fucked up moon» inne i skallen på hovudpersonen, men blir fortalt frå ein langt meir sunn og frisk ståstad. Blue Boredom er ein straum av korte setningar, med noko desperat men samstundes livskraftig over seg. Snakkesunge av Sky Ferreira, i beste Kim Gordon stil, og bandet har vel litt Sonic Youth over seg også.
Sytten låtar og over ein times speletid er kva Is The Is Are byr på. Full på ambisjonar, som både lukkast og snublar. Og står vel slik i stil med livet den søker å skildre, høvelig nok.
Platecoveret. I desse streamingtider spelar kanskje ikkje coveret lenger den same rolla som det gjorde den gongen då eit album vart utgjeve i vinylformat, og berre det. Men eg legg no merke til platecoveret på den nye plata til Savages like fullt eg. Ei knyta hand. For så vidt ein klisjé det, om kamp, motstand og styrke. I små bokstavar ved sida av står bandnamnet, og platetittelen. Adore Life. Ikkje med utropsteikn, ikkje som ei formaning, ikkje som ein manifestasjon slik bandet ganske så pompøst nytta coveret til på debutalbumet sitt Silence Yourself. Heller litt tilbakehalde står dei to vesentlige orda der, ved sida av den kraftfulle armen. Litt i stil med Jehnny Beth sitt varlige spørsmål «Is it human to adore life?». Som ho stiller i den dempa balladen som berre ber tittelen Adore. Ein vakker song der Jehnny Beth og Savages omfamnar livet.
I går kveld skreiv eg ein liten tekst om den nye plata til David Bowie. I dag då eg hadde ete frukosten min leste eg at han var død. I helga som gjekk har eg høyrt atskillege gonger på Blackstar. Eg har funne tre songar som fengslar meg sterkt der.
Popkroken 