Hmm…dette funkar  ikkje heilt mr. Pearson.

  Josh T. Pearson har ikkje laga ei spesielt bra plate denne gongen. Han gjorde det i sitt første forsøk, med bandet Lift To Experience. Då han for sytten år sidan var arkitekten bak det bandets einaste album, The Texas-Jerusalem Crossroads. Eit dobbeltalbum full av mektig og feedback-fora rock’n roll. Han gjorde det endå sterkare. Ja i denne lyttarens øyrer ufatteleg sterkt, då han ti år seinare kom med sitt andre album. Soloalbumet Last of the Country Gentlemen. Eit akustisk-spartansk sakteflytande album, med lange songar om livet med kvinna, om livet utan kvinna, om livet i selskap med alkoholen, om livet med Gud, og utan Gud, og om livet med musikken. Eit meisterverk.

Så går nå åra, og Josh T. Pearson lar vente med å høyre frå seg, igjen. Men når beskjeden kjem om at det er eit nytt album i kjømda melder forventningane mine seg. Dei blir ikkje veldig modererte av den første smakebiten. Straight to The Top er tittelen. Og sjølv om låta ikkje fer heilt til topps, viser den seg å vere eit heseblesande countrypunk nummer med visse erobrande evner. Neste smakebit: Straight At Me. Spretne orgeltonar, plystring, garasjerock. Fyren ser absolutt ut til å dansa inn på andre soniske tomter. Vel, det kan bli interessant det. Tredje smakebit: Whiskey Straight Love. Pearson aleine med ein akustisk gitar. Gjort unna på to minutt, men i ånd ikkje ulikt slikt han hadde føre seg på førre album. Forventningane lever.

Straight. Ein fiks idé. Ein del av nokre reglar han laga seg før han skreiv desse songane. Alle songane skal ha Straight i tittelen. Og dei skal ha ei viss makslengd. Og han held seg sånn litt lausleg til desse reglane. Og det er nå heilt greitt tenker eg. Men det er ikkje greitt at blant dei sju songane som ikkje kom som ein smakebit. Som eg til nå ikkje har nemnt. Der er det berre ein eg vil kalle bra.

A Love Song (Set Me Straight) er albumets lengste song, og den er bra. Når regneskapet skal gjerast opp kanskje den beste. Ein vakker ballade og intens affære om kjærleiken. Kjærleiken som «the greatest threat ever known to (beguile) man». Kjærleiken, formidla i glødande takksemd, til ei spesiell kvinne. Av ein Pearson som syng lidenskapeleg, dempa og i falsett.

Elles vasar han mykje rundt her i songar som haltar og grånar bort. Som det hakkete og fjasete folkrocknummeret Give It To Me Straight. Den sjarmlause og slurvete countrysongen Damn Straight. Det gitarstormande nummeret Loved Straight To Hell, der han vitjar Lift To Experience-tida i forferdeleg kavete former. Og verst av alle den oppstylta tonetomme avslutningslåta Straight Down Again.

Han hadde sju år på seg, men det kan like fullt virke som at han ikkje har tatt seg god nok tid. Og er det noko eg har trudd så er det at Josh T. Pearson er god på å ta seg tid.

4/10

TIDAL: JOSH T. PEARSON – THE STRAIGHT HITS!