Med groovet intakt byr TRAAMS opp til ein postpunkdans av det friske slaget. 8
Det gjer vondt med det same. Sytten sekundar med statisk støy direkte inn i øyregangane er ikkje noko å trakte etter. Det kan unngåast, utan høyretelefonar eller med moderat lyd går det greitt. Det eg ikkje vil unngå er resten av Modern Dancing. For når realiteten no eingong er slik at eg har oppdaga denne plata – noko det for så vidt ikkje er ein sjølvsagt ting at eg skulle gjere då det ikkje akkurat har godt gjetord om den – så viser det seg ganske raskt at den har eit vesen det er beint fram umogeleg å seie nei takk til. Med eller utan høyretelefonar er Modern Dancing noko slikt som ein ekstatisk malstraum det er reint herlig å bade i. Så eg badar, og dansar, og gliser, og lurer på kor eg var då TRAAMS kom med si første plate.
Chichester er ein småby i Sør-England, og det er vel strengt tatt alt eg veit om Chichester. Om eg då ikkje reknar med at eg no veit at det er der dei tre som utgjer TRAAMS held til. Utan at nett det spelar den store rolla her. Kor dei tre bur altså. Dei kunne for så vidt like godt budd i Leeds. Noko dei altså ikkje gjer, men like fullt har dei spelt inn plata der, i Leeds, med produserande støtte frå frontfiguren i Leedsbandet Hookworms, han som helst berre gjer seg tilkjenne med initialane MJ. Han og TRAAMS trivst i hop, dei har ei felles forståing for at eit pulserande krautslekta groove kan ha særdeles mykje for seg.
Denne MJ hadde fingrane sine borti debutalbumet til TRAAMS også, ikkje like mange, men eit par-tre fingrar i alle fall. Grin er den korte og smått beiske tittelen på det albumet. To lengre spor (på vel sju minutt), Head Roll og Klaus, har ei sentral og sterkt krautish rolle der. Og elles er det punk og postpunk og grunge og vilter uro og røffe tilhøve. Slikt som definitivt går an å sette pris på.
I den grad eg klarar å snappe opp det tekstlige innhaldet på Grin etterlet den seg eit noko dystert inntrykk. Modern Dancing er då lystigare i både tittel og faktisk tekstlig uttrykk (litt i alle fall). Sjølve begrepet «modern dance» dukkar opp i fleire av songane, og skapar ein idé hos meg om at låtskrivaren har livets og vår tids skiftande vesen (på godt og på vondt) i tankane når han tyr til dette, og at dette blir eit slags gjennomgåande tema.
Med platas tittel i mente klarar eg ikkje å stå imot freistinga å dra fram eit av postpunkens gylne album, Pere Ubus The Modern Dance. Som kanskje ikkje var eit typisk postpunk album (kva no det måtte vere), men i alle fall ei skingrande vital skive. Modern Dancing er på ingen måte The Modern Dance opp av dage (så kanskje var det litt søkt å dra den parallellen). Men plata har så definitivt postpunkfakter over seg, kanskje tydeligare slike enn The Modern Dance (kva no det måtte tyde), og så er den ei skingrande vital skive. Så la oss seie at den er der, i ånda, i energien, i pågangsmotet. Om enn kanskje ikkje i groovet, eller i den soniske faktoren som nok har meir New York (Television vs Sonic Youth) enn Cleveland over seg, eller i den (noko Pere Ubu-fjerne) popfaktoren eg ensar i fleire av melodiane.
På den eine sida kan ein vel seie at det er groovet og det det gjer. På den andre sida er det vokalisten med gitaren, Stuart Hopkins, og det han gjer. Trommis Adam Stock har eit bastant tak om rytmikken. Han er ingen virtuos men ein effektiv trommis, han forsvinn gjerne inn i monotonien. Den temposterke suggererande monotonien. Der han har ein nådelaus støttespelar i bassisten Leigh Padley. Ein fyr som også rett som det er trer fram i dei sentrale strøk av lydbildet og serverer kraftfull basskost. Rundt omkring desse to, dette groovet, held så Hopkins på med gitaren sin, finn melodiske linjer, tar nokre riff, eller driv ut i atonale former. Som vokalist opererer han frå det snakkesyngande til det gaulande. Med eit bra nærvær som eit kjennemerke. I lag skapar dei tre den eine energibomba av ein låt etter den andre.
You’re not my friends,
You’re not my friends,
You’re all so strange,
You’re all so strange,
Get off!
Den største energibomba ber den heilt korrekte tittelen Succulent Thunder Anthem, og er eit skikkelig sonisk åtak, der både rabiate tendensar, foraktelige snerr og bitande utsegn gjer seg gjeldande. Låta fylgjer i hælane på den pulserande doble kraftpopopninga Costner/AnB. Og det stilnar ikkje akkurat hen etter den heller. For med unntak av ei lita vridd og ugod vise kalla Car Song så er det ganske så fritt for pustepausar her. Nærast over mot pophjørnet finn eg Silver Lining. Punk i eit Ramones-sjikt blir levert med Gimme, Gimme, Gimme, Gimme (Love). Medan Bite Mark både er melodisk medrivande, gitarausande og herlig monotonmotorisk. Midt i dette feltet står kanskje likevel tittelkuttet opp og fram som det aller sterkaste enkeltsporet. Med sitt eggande groove, sitt konsentrerte melodiske vesen, sin varme gitartone som etter kvart tar skikkelig fyr, sitt vemod, og sitt mantra «I see you dancing, I know you can’t help it”
TRAAMS er visstnok ei forkorting av noko såpass vidløftig som Time Reference Angle of Arrival Measurement System. Men vidløftig vil eg ikkje kalle trioen frå Chichester. Her snakkar vi høgspent tempo og ein dans som berre må dansast.
Popkroken 