Fjelltonar som slett ikkje er så pasjonerte og friske som dei burde ha vore.

3

Eg har ei stund vore i den tru at det ligg ei forløysing på lur når det gjeld denne plata her. The Lovell Sisters si andre. Dei unge bluegrass-spelande systrene si andre. Men nei, no lyt eg gje opp. Forløysinga kjem ikkje. Sløret ligg der, og blir liggande. Lite materialiserer seg. Time to Grow er visst ikkje laga av stoff som maktar gje meg så mykje.

Det er noko med tonen frå dei akustiske strengane til jentene. Frå fela til Jessica, dobroen til Megan, og mandolinen og gitaren til Rebecca. Det er ein klar og tydelig tone der. Ein tone som fortel om talent. Det er noko som spirer der, men det blomstrar sjeldan. Det er noko i samspelet, i produksjonen som gjer at tonen ikkje heilt maktar finne vegen fram i frisk luft. Den gjer helst ifrå seg eit inntrykk av å vere noko som berre føregår, ikkje noko som ynskjer røre ved ein. Slik skal det ikkje vere.

Det er også noko med songane dei spelar. Halvparten sjølvlaga. Songar Jessica og Rebecca vekslar på å synge, utan å vise fram røyster med skarpskodd karakter, men dugande, absolutt. Dei er jamt over ikkje spesielt gode, desse songane. Dei har eit heller fargelaust melodisk vesen. Eit slikt det er vanskelig å merke seg. Ikkje flaut, platt, sentimentalt, tåpelig, eller dårlig på noko vis, berre fråverande. Og derfor ikkje heilt bra.

Men det er litt som er bra. Det er det. Tittelsporet er bra. Det har i alle fall ein del av vitaliteten eg saknar elles. I strengesamspelet, og i sin elles rastlause og fridomssøkande skapnad; «I got songs to sing and dreams to make». Den linja klarer dei aldri å fylgje opp, sjølv om deira ledige omgang med den tradisjonelle folkblueslåta In My Time Of Dyin» skal få eit godkjentstempel. Paulita Maxwell er på si side tufta på ein dugande idé. Det å lage ein song om kjærasten til Billy the Kid. Sluttresultatet kunne eg tenkt å pumpe meir inderlig energi i. Og endå meir i det resterande repertoaret.

Systrene styrer karrieren sin sjølv, og gjer ut plata på eige selskap. Dei kunne vore i henda på eit stort selskap. Dei kunne turnert med Miley Cyrus. Dei har fått tilboda. Hadde dei gått den vegen, og enda opp med noko like blodfattig som dette, kunne eg for så vidt ha skjønt teikninga. Det gjer eg ikkje no. For noko seier meg dei har to i seg til noko anna. Noko som kan rive meg med.

Neste gong, kanskje?

Først publisert på Groove.no (i 2009)