Ei ny og habil pakke måtehalden melankoli frå den sekundære majoritet, ispedd litt Wilde, og litt dans.

5

Fem album inn i eit bandliv som nærast starta som eit einmannsprosjekt, har Minor Majority til gode å stege særlig utafor sitt vesle blåduse hjørne. Dei yppar seg seg ikkje så altfor mykje med slikt denne gongen heller.

Frontperson Pål Angelskår syng varmt og nært med denne røysta si. På engelsk. Om kjærleikens strevefulle vesen, og andre mellommenneskelige tilhøve som knirkar og kvin lite grann i samanføyningane. Bandet, og deira medsamansvorne, støttar stødig og jålefritt opp om denne måtehaldne tristessen. Og Karen Jo Fields korar på sine tilmålte tre spor.

Ei utvikling har no likevel skjedd. Det soniske bildet er blitt fyldigare i løpet av desse åra. Meir innhaldsrikt. Denne gongen inneheld det endåtil fleire gitarsoloar. Slett ikkje endelause, men poengterte, og gode soloar. Det rytmiske har fått eit meir slagkraftig preg. Ein kammerkvartett kolorerer fleire av spora. Ja, noko meir massivt kan vel seiast å ha sege forsiktig inn over bandet.

Og så har dei involvert Oscar Wilde. Pål Angelskår tok i si tid hovudfag på den irske diktarlegenda. Utan å sette punktum, eller sleppe tak i han etterpå. Forståelig nok. For eit par år sidan fekk så han og gitarist Jan Arild Stieng i oppdrag å skrive musikk til ei norsk lydbokutgåve av Wildes vidgjetne roman Bildet Av Dorian Grey. To songar frå dette arbeidet er blitt tatt med på Either Way I Think You Know.

Den nokså midt i folkrockgata-saken Song For Sybil, gyngar tillitsvekkande nok forbi, men utan å markere seg som eit Minor Majority augeblikk ein kryssar av for. Annleis då med Dorian Leaving the Table in Rage. Den merkast. Med sine gjennomborande mishagsytringar, og sitt nådelause mantra; «I swear to God, you are no good». Det heile arrangert inn i eit varmblodig og dramatungt «Madrugada møter Tindersticks» bilde, som dyttar litegrann på oppfatninga av kva Minor Majority er for noko.

Frå ein annan kant gjer Dance ein liten innsats for å dytte på denne oppfatninga. Spenstig, lettbeint og smått funky som den er. Med saksofon og trompet, og bandet i full harmonisk koring; «I just wanna dance, wanna dance, wanna dance, yeah». Annleis, og best på plata, saman med Dorian.

Innimellom desse ytterpunkta maktar nok ikkje bandet å skape dei heilt store vibrasjonane. Ingenting dei gjer er dårlig, ingenting er daft. Men den melodiske fargelegginga blir til tider noko nyansetrong og sjansefattig. Så sjølv om arrangementa er finurlige og dynamiske nok, kan dette fort verte ei plate som hamnar i hylla, for å bli der.

Om då ikkje Dance eller Dorian fristar, eller det dobbeltframstilte tittelkuttet. Først kallar det seg In A Way I Think You Know, og kjem i skjøre og dempa akustiske former. Tiltalande former. Seinare i seansen sprett det rundt som ei anna gitarpopaffære og kallar seg med sitt rette namn. Og er god då også.

Reasons to Hang Around var Minor Majority i melodisterkt folkpopslag. Either Way er bandet på sitt kanskje mest varierte, men med litt mindre melodisk soliditet å vise til, sånn jamt over. Neste gong trur eg kanskje eit Minor Majority noko meir på utsida av sitt vesle hjørne kunne ha gjort seg.

Først publisert på Groove.no (i 2009)