Plukkande gitartonar og varleg elektronisk gnissel på utflukt i eit grønt landskap.

5

Ein mann, ein engelskmann, Stephen James Wilkinson, her kalla Bibio, sit på rommet sitt og plukkar tonar på den akustiske gitaren sin. Skaper små tema som han gjentar, og gjentar. Ein mann, her kalla Bibio, krydrar sine gjentakande gitartema med lydar frå elektroniske kjelder, feltopptak, og ved nokre få høve litt song. Det er vel i korte trekk kva Vignetting the Compost handlar om. Folktronica var det nokon som for nokre år sidan tenkte ut at dei kunne kalle slikt som dette.

Det skjer ikkje så altfor mykje på denne plata. Den er her vel mest for å skildre ein tilstand. Ein tilstand som gror fram av dødt og visna liv. Ein vårleg tilstand. Det vert rota litt rundt i rotlandskapet, men mest, mest ser ein og høyrer ein lyden av sindig vekst, og vakker natur. Eller for å sitere Bibio i ein av dei få sungne strofene på plata:

«A story tells me there is a couple there,
buried «neath the twisted roots,
…
their bones are tangled in that tree,
side by side and holding hands,
and that’s the reason why that tree is beautiful».

Langt oftare enn menneskesong, kan ein høyre fuglesong. Og elva som renn, langsamt. Eller ense ei floge, kalla Bibio, i enden av eit snøre, og ein fisk som kanskje bit. Og frosten som smeltar, og byr grønt liv om å spire fram. Utan ord.

Amongst the Bark and Fungus: Fremst og øvst rår eit monotont gitartema, under roterer skurrande elektronisk avfall. Odd Paws: To lyriske gitartema filtrerer seg i hop, og ein elektronisk bris duvar dunkelt i bakgrunnen. Dopplerton: Smått lystige gitarfigurar, og elektroniske motsatsar fargar bildet psykedeliagrønt. Weekend Wilfire: Høgdepunktet, med sitt frodige gitartema og sin perkussive snert, rik på sprudlande vårkjensle.

Og så ei lita gåtefull vise, Great Are the Piths, som sår eit visst mismot; «there’s a mist in a wood somewhere, it never leaves even in the arrid sun».

Dynamikken er subtil, eller fråverande. Overgangane er glidande, og mosaikken nyansesvak.

I ein heil time. Det blir kanskje litt for mykje. Litt for mykje av det same. Litt for mykje rundt i det same bildet. Litt redigering kunne derfor kanskje gjort seg. Ein halv time kunne kanskje vore nok.

Først publisert på Groove.no (i 2009)