Ein psykoterapeut prøver å finne att tråden i denne floken som eit havarert ekteskap har skapt.

5

Sist gong William Fitzsimmons var her med ei plate handla det om hans kjensler og tankar kring foreldra si skilsmisse. Etter det har det same skjedd han, så no er det hans eigen skilsmisse som er tema. Er ein terapeut, så er ein terapeut.

For det er terapeut han er. Eller var, før han for alvor tok opp gitaren og byrja laga songar. Det er ikkje så mange år sidan. Den første plata hans kom i 2005. The Sparrow and the Crow er hans tredje.

Han hadde ein barndom noko annleis enn dei fleste born. Det har seg nemlig slik at desse foreldra hans som skilte lag for nokre år sidan begge er blinde. Derfor vaks unge William opp i eit hus der lydkjelder spelte ei langt større rolle enn dei visuelle inntrykka. Først og fremst musikk. Talrike instrumenter, farens klassiske plater, og moras folk-plater. Tonane til William kan tyde på at det er det siste som har inspirert han sterkast.

For det er visesongar han er. Med kraftig skjegg, fingrar som plukkar akustiske gitarstrenger, og ei stemme som kviskresyng melankolske linjer. Eit «Iron & Wine light»-tilfelle var min første tanke. Eg har ikkje droppa den tanken heilt. Slett ikkje.

Når det er sagt. Eg meiner å ha oppdaga William Fitzsimmons der bakom dei stillferdige tonane også. Ein mann som ikkje prøver vere snedig, fiks eller uforskamma. Ein mann som ikkje tyr til metaforar eller intrikate bilde. Ein mann som seier tinga sine ganske så enkelt og likefram. Og det er vel like greitt.

Kjenslene han legg fram til skode har han ikkje føretatt dei store terapeutiske krumspringa for å finne fram til. Dei er dei same som vel nesten alltid tar plass i fremste rekke i slike samanhengar. Sakn, anger, maktesløyse, og slikt noko.

Dette enkle, dette allmenngyldige. Det kunne fort blitt veldig banalt. Fitzsimmons blir i grunn ikkje det. Det er noko oppriktig og ettertenksamt ved hans ordhandtering som held smaken av emmen banalitet på god nok avstand.

«I still love you» lyde den aller første linja. Det endelige punktumet er det vanskeligaste punktumet å sette. «Good morning, you will find love» er det siste vi høyrer, før albumet andar ut. Den hutrande vinternatta er forbi, og sola sender nokre håpefulle stråler inn gjennom eit smussig vindauge. Orda er til henne. Orda er til han. I enden av ein seanse via langt meir det sjølvransakande enn det sjølvmedlidande. Han er då terapeut.

Omlag like enkle og likeframme som orda er tonane hans. Tonar med ord, som blir til viser. Nokre få med trommer i ryggen. Nokre med spartansk perkusjon. Alle med akustisk gitar, og nennsame tangentar. Songar ein tar til seg sittande. Songar som sikkert har spelt ei terapeutisk rolle for songaren. Sjå ikkje bort frå at dei kan ha ei liknande rolle for lyttaren også. Sånn i all enkelheit.

Først publisert på Groove.no (i 2009)