Ein vital popdans blant spøkelse og ugode minner.

8

Kor radikalt fjeset, eller skal vi heller seie det musikalske uttrykket, til 24 år gamle Ben Cooper er, kan nok diskuterast. Nei forresten, det trengst ikkje diskuterast, det er ikkje radikalt. Det har som dei fleste fjes, eller skal vi heller seie musikalske uttrykk, tydelige likskapar med mange andre. Av desse andre snakkar vi i denne samanhengen først og fremst om ein del artistar som av meir eller mindre uforståelige årsaker blir plassert i den altfor digre og særdeles diffuse indiepop-båsen. Tre eg skulle tru kunne ha ein viss retningsgjevande funksjon i så måte: The Shins, Rogue Wave og Sufjan Stevens.

For eit år sidan agerte Ben Cooper under ein annan vignett enn Radical Face. Då kalla han seg Electric President. Det vil seie, han var ikkje heilt aleine om å ta på seg den rolla. Han hadde ein visepresident ved sida av seg, Alex Kane. Saman lagde dei albumet s/t, eit poporientert album der computerar og synthetiske maskiner var dei mest sentrale lydgjevande kjeldene. Det var duoen sitt debutalbum.

Radical Face er eit prosjekt Ben Cooper driv ganske så aleine. Ghost er det andre albumet. Det ber sitt namn med rette. Den grunnleggjande tanken til Cooper denne gongen var å skape noko kring ideen om at eit gammalt hus har ein historie. Ein historie saman med menneske. Så kva om huset sine veggar kunne fortelje sin historie? Kva om menneska som har levd i huset no bur i veggene, eller under golvplankane?

I Cooper sitt vesle private studio i Jacksonville, Florida har ideen blitt til tre kvarter med stemningsrik, vemodig og vakker popmusikk. Men ikkje av typen knitrete og underprodusert lo-fi. Gitar, piano og handklappa rytmikk dannar utgangspunktet, fleire andre lydberande kjelder får vere med, frå banjo via keyboards til synthetiske strykarar. Tidvis bygger Cooper låtane sine mot ganske så ruvande og omfamnande høgder, men utan å vere i nærleiken av å bli svulstig.

Kall det gjerne eit konseptalbum. Sjølv vel eg å tenke på det som 11 soniske noveller som har visse kontaktpunkter med kvarandre. I første rekke ved at den eg-forteljande hovudpersonen er den same i alle (trur eg i alle fall), og at alle føregår i eller i nærleiken av spøkelseshuset.

I det tekstlause opningssporet Asleep On a Train illustrerer jamne trekkspel-tonar pusten til ein sliten vandrar på veg heim. Nennsame pianotonar, lengtande nynning og feltopptak av toget sin monotone rytme fyller ut eit fredfullt bilde. Forskjellige feltopptak er eit viktig element i og rundt alle spora på albumet. Og då spesielt for å skape bilde av dørar som opnar og lukkar seg, golvplankar som ikkje ligg i ro, og vegger som lever.

Det skikkelig storarta er at i dette knirkande, dunkle og atmosfærekallande opplegget dukkar det fram den eine flotte popsongen etter den andre. Litt for like i både puls og tone er det kanskje nokon som vil hevde. Sterkt forførande i både puls og tone hellar nok underteikna ganske så kraftig mot å hevde.

I det den heimvendte vandrar, bortkomne son og ustabile elskar stig inn døra slår det eit så rungande og Shins-flott «welcome ho-ho-ho-ho-ho-ho-ho-ho-ho-ho-me» imot han at det ikkje er det minste rart han finn seg ein stol og stotrar fram at no er tida inne for å «heal the scars from off my back, I don’t need them anymore». Han skal fort bli heimsøkt av minner som gjer at gro-vilkåra for både det eine og det andre såret nok ikkje blir dei aller beste.

«I closed my eyes and saw my father’s sins,
They cover me like a second skin,
I pealed them off and sure I bled a bit
But now I’m free to sink my own damn ship»

Det er banjo og strykarar og eit mantra som seier at «if blood is thicker than water, then Let the River In». Deretter fører Cooper oss taktfullt over i Glory. Den kanskje aller finaste låta her. Det er triumf og nederlag, sakralt og episk. Ein historie fortalt «at the rooftop’s edge». Med stort utsyn og himmelen som tak sit den namnlause hovudpersonen og prøver å gløyme. Rundt han, anar vi ei framtid i brann: Ei raud sol, ekkel røyk, og ein fugl i trøbbel «pleading for help I can’t provide».

Det er skralt med optimisme, og lite håp i sikte. Den heimvendte, og sterkt heimsøkte, skyt etter spøkelse og ser seg sjølv i ferd med å drukne Wrapped In Piano Strings. I lyset av ein døande måne syng han harmoni med eit spøkelseskor Along the Road. Til mørke og lengtande tonar sukkar han eit «we will fall apart with everything» i Sleepwalking. Og den evige søvnen har for alvor ramma huset sine bebuarar i avslutningssporet Homesick. Likevel er det noko i tonen, i Cooper si lyse røyst og i dei varme og tidvis rett så frodige arrangementa, som i det minste skaper ein illusjon av at ikkje alt håp reiste vidare med toget.

Så kan ein saktens seie at han leverer tett opp til kva ein del andre har gjort før han. Tre av dei vart nemnt innleiingsvis, og fleire kunne sikkert slått fylgje. Mellom anna synst eg, i namnet åt den mjuke og vennligsinna psykedelia, at det er noko Mercury Rev-aktig over Haunted? Og kan han ha hatt Love sin Red Telephone på øyra i første del av Winter Is Coming?

Uansett lån, likskapar og mangel på radikal originalitet, eg trivst skummelt godt i dette selskapet. Derfor er eg veldig glad for at Ghost låte akkurat slik den låte. Så får heller andre ta seg av å låte annleis.

Først publisert på Groove.no (i 2007)