Bakom ein klisjé av ein tittel kliv det fram den eine storarta låta etter andre.

  Den stadig omskiftande konstellasjonen Willard Grant Conspiracy har latt tapen rulle og spelt inn eit nytt studioalbum (sitt sjette). Det gjorde dei jammen lurt i, for med Let It Roll har samansverjinga sin skjeggete sjef Robert Fisher og alle hans medsamansvorne brygga i hop eit opplegg som fort kan bli ståande som deira aller største dåd. Når ein då tenker på at dei frå før mellom anna har bak seg solide album som det dunkle og ikkje heilt temte Mojave (1999) og det finstemte og vare Regard the End (2003), er jo det ein aldri så liten bragd.

Skulle det ha forvilla seg lesarar inn i denne omtalen som aldri har høyrt ein tone av Willard Grant Conspiracy, så skuldar eg kanskje å komme med eit par linjer om kven dei er, kor dei kjem ifrå og kva slags lyd dei lagar. WGC er eit laust samansatt kollektiv som hadde si første samling i eit studio i Boston på midten av 90-talet. Dei har tatt opp i seg ulike deler folk, country og blues, mest det første. Utifrå denne omfamninga av tradisjonelle former gror det så fram personlige låtar både av varleg og meir oppjaga karakter, men oftare det første enn det siste. Dei har avgjort sin eigenart, men samstundes er dei del av ei større scene. Å kalle ensemblet for musikalske åndsfrendar av Nick Cave, Walkabouts og American Music Club er i alle fall ikkje å fare med løgn, skulle eg tru.

Låtskrivar og vokalist Robert Fisher er WGC si leiande kreative kraft, og den einaste som har vore med på alt som er blitt gjort i konspirasjonen sitt namn. Paul Austin, som han i si tid stifta WGC i kompaniskap med, har forlengst søkt andre samarbeidspartnarar (Transmissionary Six). Simon Alpin som på eit vis overtok litt av Austin si rolle på førre framstøyt er også i full gang med eigne prosjekt. Kjernegruppa denne gongen er Fisher og fem karar han turnerte rundt i Europa med før og etter innspelingane. At dei på si ferd må ha funne ein glødande tone seg i mellom er Let It Roll eit superbt bevis på.

Ti låtar med ei samla speletid på over 1 time. Einkvar med reknekunnskapar utover novisestadiet skjønar då fort at her er det snakk om låtar som ikkje gjer seg ferdig i første sving. To av dei drar seg mot 10 minuttar. Tittelkuttet er den eine av dei. Det er også albumet sitt høgdepunkt, og kanskje den mest skilsetjande låta WGC har komme opp med. Den melder sin komme i form av eit lengre instrumentalparti. Eit parti som absolutt lever opp til tittelen og rullar skånsellaust framover med lagnadstung psykedelia i sine bakre regionar. I det tredje minutt byrjar så ei fortetta og reinskoren skildring; ein kan skimte eit dunkelt men bloddekt landskap, høyre rykte om eit mord, og stire inn i ein vansira og ulegelig hjerne. Det blir hevda med gravtung røyst at «one night of whiskey is worth a lifetime in hell». Midt inne i den tredje runden med det sentrale gjentakande mantraet «let it roll» lurer Fisher fram ei lita helsing til Nick Cave; «God is in the house». I det påfølgande avslutningsverset syng så Fisher med ei tiltakande frenetisk kraft ein vel aldri før har opplevd frå den kanten. Sjela er brennmerka, Gud er ein hyklar, anger er eit framandord og døden lokkar:

Nothing for nothing
Your God’s a pretender
There’s no room in heaven
Now and hereafter
There’s nothing to dying
Except a ropes soft whisper
I did what I did
And I’ll do it again
We weep and we moan
We weep and we moan
Give me a stack of your best bibles
I’ll raise my right hand and
Let It Roll…

Det er stoff ein ikkje blir ferdig med. Albumet har meir slikt. Eit piano, ein trompet og eit par strykarar er sentrale aktørar rundt dei vakre melodilinjene i opningssporet From A Distance Shore. Dei siste orda frå ein soldat så alldeles aleine med angsten langt borte frå håpet og heimen. Inspirert av eit brev skrive av menig Sullivan Ballou under den amerikanske borgarkrigen, men som sannsynlegvis er like aktuell både i Bagdad, Tyr og Dafur.

Saman med Steve Wynn hintar Fisher tilbake til tidlegare WGC bravadar med den harmonifine og lindrande Flying Low. Og ja, det rokkar ved ei og anna lettrørt kjensle når Wynn, Linda Pitmon og Mary Lorson smyg seg med i refrenget; «I dreamed I saw angels flying low, they encompass all that’s good or so I’m told». Versa er på si side kanskje litt nærare røyndomen i si formidling av meir nedtrykte tankar. Og det er vel der omkring, i dei dystrare sfærar, Fisher i all hovudsak held til denne gongen også.

I WGC sin eigen innspelte historie har Let It Roll nærast slektskap med førnemnte Mojave, men er endå litt meir variert i utrykket enn denne. Der den sonisk sett strekker seg frå det skånsame i Lady Of the Snowline og til tittelkuttet sine nådelause åtak. Det blir diska opp med distanserte englestemmer i Mary of the Angels, småskeiv countryinfluert valsetakt i Dance With Me og brunstige bassgangar i Crush. Det einaste middelmåtige nummeret er ei litt for rutineprega gjennomkøyring av Dylan sin Ballad of a Thin Man.

Det er friske blåsarar, lengtande trompet-tonar og skjøre strykarinnslag. Det er einsame pianoakkordar og kvesste gitarar. Det er angrep og forsvar, håp, lengsel og paranoia. Det er vel i grunnen ei utgjeving ein bør legge seg på minne.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)