Eit ektepar syng om å vere ektepar til melodiar som ikkje fylgjer dei heilt vanlige rutene.

5

Stamper heiter dei til etternamn, og dei er mann og kone. Deira debutalbum All This Could Kill You kan ein kanskje tolke som ein liten manifestasjon over at dét ikkje berre er enkelt å vere. Utan at dette er eit Shoot Out The Lights-oppgjer av Richard og Linda Thompson kaliber av den grunn. Absolutt ikkje. Dette her er vel meir ein liten samling underfundige, tidvis bistre og alt anna enn tydelige meldingar der familielivet sitt ve og vel ofte spelar ei sentral rolle.

Den melodiske tonen Ben + Vesper lener seg mot kan vel seiast å ligge ein stad mellom folk og pop, for ikkje å seie at den omfamnar begge deler. I tillegg har dei sprøyta inn ein ikkje unnselig dose psykedelia. Men ikkje av typen sonisk krakilsk og viltveksande. Det er det der «no lar vi det melodiske ta ein uvanlig venstresving»-trikset som er deira form for psykedelia. Akkordprogresjonar litt på sida av kva vi er vane med. Så nei, dei er slett ingen lettfattelig duo.

Duo er dei forresten mest i namnet. Dei har nemlig med seg fleire medspelarar her. Veslebror Joshua Stamper spelar på diverse strenger og Chris Weisman spelar på eit ti-tals instrument, frå piano til kromatisk munnspel. I tillegg er Daniel Smith og fleire av hans familiemedlemmer involvert, og då overraskar det vel kanskje ikkje at Sufjan Stevens sitt på ein krakk bak der også.

Har ein tålmod med det intrikate tonemønsteret deira vil det etter nokre rundar smyge seg fram fleire attraktive kasus. Ja det er som ein ikkje heilt kan forstå at ein ikkje tok Door to Door til seg som den lakonisk-catchy folkpop saken den faktisk er med det same. Ben si crooner-villige røyst er i front, Vesper harmonerar eit par hakk bak, og tanken på eit Magnetic Fields på vitjing hos Mark Eitzel spring fram som eit bilde hos underteikna.

An Honest Bluff jumpar inn og Vesper drar fram trekkspelet. Many Moons truar med å danse inn i hooksy terreng men tar sjølvsagt ein brå venstresving like før det skjer. 8 Mo. fortel i jazz-slentrande takt om lykka det er å bli foreldre til ei lita jente. Medan faren i The Stomach noko misnøgd ytrar at «what kind of service is that, I’m here to buy some snacks for the kids». Ein slags nesten-konvensjonell vals som er blant høgdepunkta på plata. Nite Walker flyt på si side langsamt inn på scena med spøkelsespiano og dunkle banjotonar i sekken. Den kunne sikkert funne seg vel tilrette på repertoaret til Scott Walker.

Tonen held seg heile tida godt over på den late sida av vitalitetskalaen. Pulsen er ikkje alltid heilt stabil. Og stundom blir opplegget kanskje litt for temperaturlaust og flyktig. Av den sorten ein lett kan finne på å opptre likegyldig i forhold til. Nett det er vel ikkje heilt bra. Så sjølv om plata deira har ein god del å by på, ville eg nok ta vel hardt i om eg hevda at All This Could Kill You.

Først publisert på Groove.no (i 2007)