Ikkje nypløgd og revolusjonerande grunn, men ei nennsam og fin stund.

  I refrenget på The Painter hevdar Neil Young at «if you follow every dream, you might get lost». Ein påstand som nok også vil vere ein del av sagaen omkring alle dei musikalske vegane Young sjølv har fylgt dei siste 40 åra. Vi skal likevel vere veldig tilfreds med at han har gått der draumane, impulsane og hans eigenrådige sinn har ført han. For det har som vi veit resultert i meisterverk som Everybody Knows This Is Nowhere, On the Beach og Tonight’s the Night. Og då kan i alle fall eg godt tåle at han innimellom også har forsynt oss med skrantne saker som Trans, Everybody’s Rockin» og Are You Passionate? Mange vil visst ha det til at hans førre utgjeving, den konseptuelle Greendale, også høyrer til i sistnemnte kategori. Det stemmer nok ikkje heilt, for den grev seg nemlig med elektriske klør inn i øvre del av det store midtsjiktet. Eit sjikt som hans nyaste Prairie Wind også smyg seg svalt inn i.

Neil Young har hatt nærkontakt med døden dette året. I mars fekk han konstatert ein hjernebløding, og nokre månader seinare døydde faren hans. Desse hendingane, samt det faktum at han snart rundar 60 år, har sett sitt tydelige preg på Prairie Wind sitt tekstlige innhald. Utan å vere i nærleiken av sine skarpaste poetiske augeblikk, serverer han habile tekstar av erkjennande og tilbakeskodande karakter. Her er det vage barndomsminne, gulna familiebilete og nostalgiske funderingar. Det er kvardagsskildringar av levd liv i rurale omgjevnader, der «the farmer’s wife hangin» laundry in her backyard» og «an old man walks along the sidewalk with sunglasses and an old stetson hat». Medan vinden i frå prærien kjem i lange og harde, men av og til også i milde, drag. Hovudfokuset er ei varleg men eintydig erkjenning av at tida går, frå ein mann som har nådd hausten i livet.

Han er ikkje innom marker han ikkje har pløgd før. Lyden er i hovudsak av det akustiske slaget, og tonen er den folk- og countryfarga. Innafor denne ramma både låner han og brukar om att stemningsavlande manøvrar og melodiske linjer han har skapt før, men det vert stort sett gjort med skarp nase for kva som passar seg, så ein flau smak av idetørke fører det vel eigentlig ikkje med seg.

Det mest opplagte tjuveritoktet oppi eiga skattekiste gjer han med tittelkuttet. Versa her er lagt i eit melodisk lende så nær opp til Tonight’s the Night det vel går an å komme. Men teksten har ingenting med Bruce Berry eller heroindød å gjere. Den handlar om minner. Eller rettare sagt eit forsøk på å minnast, noko faren sa før tida tok grep om hukommelsen hans. Refrenget kontrar forresten mykje av Tonight’s the Night-assosiasjonane med sin fyldige og sømelige harmonisong og sine blåseturar i Wayne Jackson frå Memphis Horns sin regi.

Før ein har komme så langt har den enkle og melankolske The Painter ført lyttaren inn på Harvest-sporet. Eit spor Young ferdast trygt langs dei neste femti minuttane, sjølv om han også tar sine avstikkarar nedi grøftekantane og utpå markene omkring. Tributten til hans gamle gitar (This Old Guitar) lurer seg innom nokre gitarfigurar frå Harvest Moon, men er først og fremst ei lun og verdig lita vise til ein trufast fylgjesvenn i trøbbel, håp og frykt. Emmylou Harris er forresten med og korar på denne. Noko ho også gjer i den meir drivande Far From Home. Ei låt driven fram av Memphis Horns i inspirert partnerskap med Young sitt munnspel. Og der hovudpersonen kjem med eit sterkt ynskje om å bli gravlagt «out on the prairie, where the buffalo used to roam».

Lengst i utkanten av Harvest-landskapet finn vi den el-gitardrivne og litt motlause No Wonder. Med både livet sine gode og dramatiske stunder som bakgrunnsteppe er Young her midt inni albumet sitt sentrale bodskap; «Tick tock… we’re losin» time».

Innspelingane er gjort i Nashville med eit rutinert lag av medhjelparar. Den smått legendariske Spooner Oldham fordeler piano- og orgeltonar med sikker hand, og Ben Keith sine lengtande steelgitar-tonar smyg seg med som eit sårt ekko av fjorårets prærievind. Element som den vakre visa Here For You er rikt krydra med. Her nyttar Young det velkjente årstidgrepet, der desse vert til metaforar for livet sin gang. Medan When God Made Me avsluttar seansen med ti spørsmål om Gud i pianodriven gospelballade-fasong.

Det er nokre år sidan no at underteikna kom fram til den erkjenninga at Neil Young sannsynlegvis leverte sitt siste meisterverk med Ragged Glory – i 1990. Så derfor møter ein no opp på valen med litt meir edruelige forventningar, enn kva ein gjorde fram mot midten av 90-talet. I så måte representerer Prairie Wind eit formålstenlig stykkje haustmelankolske godtonar, som det slett ikkje er meiningslaust å bruke ein del tid i selskap med.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)