Eit samarbeid over generasjonskløftene, med grøderike låtar på programmet.

  Den gongen på 60-talet, då den no gråsprengte eldre New Yorkaren Chip Taylor komponerte ein hit og fem var hans samarbeidspartnar dei siste fire åra, den fagre Carrie Rodriguez, endå mange år unna sin fødsel. Men aldersskilnaden har på ingen måte hindra dei to i å lage eit aldri så lite hat trick av livskraftig countrymusikk. Han skriv låtane og klimprar på sin akustiske gitar, medan ho drar friske tonar utav fela si. Begge syng. Ingen av dei har 24 karat gull i strupen, men stemmene deira står særdeles godt til kvarandre og hentar på vinnande vis det beste utav låtane. Enten det er snakkesynging som i den stridfulle samtalen Private Thoughts, eller det er yndigare stemmebruk som i den vare balladen The Wonder of You.

60-talet ja, ein kan vel ikkje omtale Chip Taylor utan å nemne hans aller mest kjente låt. For dei fleste som har lånt eit øyra eller to til rock’n roll har nok fått med seg Wild Thing. Låta The Troggs gjorde til sin, og som Jimi Hendrix fekk til å gnistre frå scenekanten. Og som sidan den gongen har dukka opp både i reklamar, filmar og som lydspor til mang ein TV-reportasje. Det var Taylor som komponerte den. Litt mindre kjent, men likefullt ein hit, er balladen Angel of the Morning (sjekk ut Nina Simone sin versjon av denne). Og Try (Just a Little Bit Harder), som Janis Joplin vrengte sjela si på, er også ein Chip Taylor-låt.

I åra før han gjorde suksess som låtskrivar for andre, hadde Chip Taylor smakt litt på countrymusikken. På 70-talet tok han opp igjen denne hansken, og spelte inn fleire album under eige namn. Men idet tiåret gjekk til sin ende trakk Taylor seg tilbake frå musikken og byrja i staden ein karriere som profesjonell gamblar. Først på midten av 90-talet vendte han tilbake til livet som utøvande musikar, og nye plater med country- og folk inspirert musikk dukka opp.

Ein slags ny vår skulle det så bli når Carrie Rodriguez kom inn i manesjen. Aktivitetsnivået har vore rimelig høgt, og kvaliteten på stoffet smyg seg galant innunder kategorien næringsrikt. Red Dog Tracks er duoen si tredje plate saman, og er ei kjelde til hugnad og sjelevarming. Der ein hos mange av Chip sine samtidige etterkvart har byrja å merke musikalske gikt-tilstander, friskar den 65 år gamle New Yorkaren til med tonar heilt fri for sjukelege tendensar. Æra for den tilstanden må Chip og Carrie denne gongen dele med det vitale innbodne laget av musikarar. For sterke bidragsytarar til det ledige og oksygenrike soniske biletet er Kenny Wollesen med sitt dynamiske trommespel, Jim Whitney sine stabile men leikne kontrabassytringar, Richie Stearn sine friske banjotonar, og ikkje minst gitarist par excellence Bill Frisell sine kjælande og kjenslelada innslag. Dei spelar på lag, gjer kvarandre plass. Dei viser nærleik til stoffet og har ein leiken innstilling.

Dei aller fleste låtane er nylaga Taylor-originalar. Balladar som blør og lengtar. Vakrast i den klassen er Big Moon Shining. Ei låt som kjælar med liknande ord og tonar som det ein avdød texanar ofte var innom; «I’m some sweet words from the sky – floatin» down from av van Zandt star». Det er også meir temposterke saker. Frampå og fint fluktande i så måte er opningssporet Must Be the Whiskey. Det er kanskje ikkje stoff som vil hamne blant countrymusikken sitt aller mest kanoniserte materiale, men meir enn fint nok til å kunne fungere både som vemodig nakkestøtte og varmande sjelemassasje.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)