Eit dugande men noko ujamnt album om dunkle kjensler.

  Dette er ei historie om dei dovne, dei dugande og dei strålande. Dette er historia om On My Way to Absence.

Damien Jurado har uttalt at hans åttande album handlar om sjalusi. Denne mørke klumpen som ligg på lur i oss alle, og som av og til veks seg altfor stor og dominerande. På eit par unntak nær stemmer nok Jurado sin uttalelse. Det er berre det at han ikkje alltid klarer å gje desse skildringane eit næringsrikt tonefølgje. Eller for å være litt meir presis, songane til den velvaksne karen frå Seattle varierer denne gongen frå det rett så vinnande til det noko tafatte.

Vi startar på botn. Den ordknappe Big Decision byr på syntetisk trommelyd og eit stilleståande melodisk uttrykk. Lion Tamer er melodisk dusinvare. Icicle skildrar kommunikasjonsvanskar og blindt hat, men gjer det heilt utan melodisk dynamikk. Og at velformulerte tekstlinjer ikkje nødvendigvis treng bli stor musikk er Sucker eit godt døme på. Det var dei fire dovne.

Det finst som sagt eit par låtar her som ikkje handlar om sjalusi. Dei skildrar ikkje særleg oppløftande saker av den grunn. White Center er ei usentimental og likefram skildring av eit drap i nabolaget. Konsis i ordval og nennsam i melodisk eskorte. Simple Hello er Jurado som tar ein Neil Young etter å ha høyrt på Jason Molina. Frå same kjelder kjem I Am the Mountain, samstundes som gitarist og produsent Eric Fischer får bandet med seg på eit harvande Crazy Horse-opplegg. Den lealause Night Out for the Downer snakkar om kjensla av å vere «a sinking ship, tied to my lover’s waist». Medan konkluderande A Jealous Heart Is a Heavy Heart har slektskap til I See a Darkness, men utan at Jurado skjær like djupt som Bonnie Prince Billy. Det var dei fem dugande.

Den andre låta ein ikkje kan binde direkte opp mot sjalusi temaet er den vesle tonesterke og poetisk treffsikre visa Fuel. Aleine med sin akustiske gitar syng Jurado sårt og nådelaust om den unge mannen som vender tilbake til heimstaden og mora for å finne tilgjeving for noko som skjedde år tilbake. Grunnen er nokså ustabil under hovudpersonen i Northbound også, som er åtte vakre linjer i eit varleg Nick Drake-lende gjort på 1 minutt og 38 sekund. Høgdepunktet er nok likevel Lottery der Rosie Thomas bidrar med utfyllande harmonisong. Ei låt Damien hevdar har sprunge ut av tårene til enka til fyren han syng om. Ein uheldig fyr, men om det er han eller forteljaren som er den usympatiske vert eg ikkje klok på. Eit glødande og briljant fasettert nummer er det i alle fall. Det var dei tre strålande.

Ei svale gjer ingen sommar heiter det. Hmmm, det gjer nok ikkje tre heller.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)