Ein forfriskande dusj med lett fargerik sommarpsykedelia.

  The Tyde er ei sval bølgje frå den amerikanske vestkysten, som har til hensikt å gje lyttaren ein forfriskande dusj med lett fargerik sommarpsykedelia. Ein dusj det slett ikkje er dumt å seie ja takk til, då den viser seg å innehalde ein heil del tiltalande nyansar henta frå det store pop- og rock-havet.

Som tittelen indikerer er Darren Rademaker og hans medhjelperar frå Los Angeles nå klar med si andre plate. Darren er ein mann med fartstid tilbake til 80-talet frå diverse obskure og halvobskure Los Angeles band. Han har med andre ord kjørt sitt musikalske løp litt på sida av den kommersielle motorvegen. Om The Tyde er eit forsøk på å styre seg inn på eit tettare trafikkert spor veit eg ingenting om. Men mykje av det denne plata har å tilby skulle slett ikkje være så vanskelig å like. Sjølv om Darren er ein artist som gjentatte ganger viser at han gjer sine ting meir på trass av enn på grunn av, for som han syng i A Loner:

So you keep me running to the sounds of yesterday,
Fence me in, cut me down, run me out of town,
I’ll find another place to play, I’m a loner anyway

Saman med broren Brent Rademaker var Darren på slutten av 90-talet drivkrafta i bandet Further. Då dette tiltaket stranda, blei dei to med å grunnlegge kvar sine bandprosjekt. Brent inntok rolla som bassist i Beachwood Sparks, medan Darren altså danna The Tyde. Nå var ikkje avstanden større mellom banda enn at tre av medlemmene i Beachwood Sparks også deltok aktivt saman med The Tyde.

Blant Darrens uttalte inspirasjonskjelder figurerer det engelske 80-tals bandet Felt høgt oppe på lista, eit gitarbasert poprock-orkester som igjen henta mykje av sin inspirasjon frå amerikanske band som Television. På debuten som kom i 2001, og hadde tittelen Once (sjølvsagt), kunne ein like fullt også finne tydelige spor tilbake til Los Angeles band som Love, The Byrds og Rain Parade. Ytterligare nokre engelskmenn, Lloyd Cole og Nick Lowe, har nok også sett sine avtrykk i Darren sitt musikalske univers.

Sjølv om mykje av besetningen er bytta ut sidan debuten (det er berre broder Brent Rademaker som er med frå Beachwood Sparks denne gongen) så følgjer dei stort sett det samme sporet som vart staka ut i startfasen. Slett ikkje noko dumt spor å følgje, for her passerer den eine klangfulle og delikate låta etter den andre forbi. Dermed demonstrerar Darren Rademaker nok ein gong at han er ein låtskrivar som i sine lysaste øyeblikk er i nærkontakt med skikkelig gullkanta tonar.

Plata tek av i himmelen med praktfulle Byrds-inspirerte tonar i den før nevnte A Loner, og held fram i endå meir oppglødd stil når Henry VIII entrar scenen. Feiande friske Crystal Canyons får meg av ein eller annan grunn til å tenkje på salige Steve Harley, mens Memorable Moments er pop-psykedelia slik Andy Partridge (XTC) dreiv med på 80-talet. Blood Brothers overtar, og fører oss over i eit meir gyngande rockedriv, med Dylanske fraseringar. Det nærmaste ein kjem country på plata er i den utsøkte balladen Breaking Up the Band. Når så The Tyde avsluttar med fem minutter fyndig og ruvande poprock i New D, er det eit kvalifisert punktum.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)