Bettie Serveert har på sin 6. utgjeving beslutta at det meste skal være tillatt.

  I 1992 var Matador kanskje den sprekaste platelabelen i heile universet, først og fremst fordi dei var ansvarleg for utgjevinga av slacker og lo-fi underverket Slanted & Enchanted av og med Pavement. Litt mindre oppmerksomhet blei nok tildelt ei plate frå samme label, der coveret er eit bilde av ein liten dalmantinerkvalp. Albumet bar tittelen Palomine og var debutplata til det nederlandske bandet Bettie Serveert. Deires sjarmerande vri på rockens meir frenetiske grep, slik vi kjenner det frå blant andre Velvet Underground og Neil Young & Crazy Horse, var eit friskt bekjentskap. Dessverre har dei i ettertid ikkje heilt klart å leve opp til kva debuten ein gang gav håp om.

På bandets sjette utgjeving Log 22 kan det virke som om gruppa har frigjort seg noko frå sitt 11 år gamle spøkelse. For denne gongen har dei tilsynelatande bestemt seg for at det meste skal være tillatt (plata blir gjett ut på deira eige selskap, Palomine). Dermed blir det ein både mangesidig og litt utradisjonell oppleving. Her finn vi flittig bruk av både strykarar og spesielt blåsarar, og gitarist og produsent Peter Visser, som har krydra det heile med lydar henta frå diverse kjelder.

Etter dei første rundane kan albumet virka noko sprikande, ein får følelsen av at bandet prøver å fange meir enn dei er god for å handtere. Etterkvart blir ein like fullt fortruleg med måten dei manøvrerer seg mellom kraftpop, blå balladar, gitardrønn og diskorytmar på. Ja ikkje berre fortruleg det blir ein force. Platas svakhet ligg derimot meir på låtkvaliteten, då det er noko tynt belagt med verkelig gode låtar her. Men ein fantastisk låt er å finne, og det i form av den over åtte minuttar lange White Dogs, som utviklar seg frå slentrande akustisk Love-psykedelisk pop og over i eit elektrisk rockedriv i beste Velvet Underground tradisjon; glødande! Meir Velvet er for øvrig å oppleve i The Ocean, My Floor, ikkje verdens mest spennande melodi, men Peter Visser sitt respektlause gitararbeid gjer den så avgjort ei tjeneste.

Av det øvrige materialet framhevar åpningsporet Wide Eyed Fools seg, der den varierer frå det bedagelige i versa for så å sprette over i frenetisk kraftpop i refrenget. Den skjøre balladen Captain of Maybe er heller ikkje å forakte, kombinasjonen av Carol Van Dyk sin eldfulle sang og ein smygande lavmælt bris av ulike lydar er uttrykksfull. Heilt andre krefter er det som regjerer i låtar som den Weezer-liknande powerpop-saken Smack og den diskoinfiserte The Love-In, begge med eit forførande driv.

Slik blir ikkje Log 22 noko serve-ess, men heller ingen dobbelfeil. Den er snarare eit brukbart utgangspunkt for ein variert om enn kanskje litt for lang ballveksling.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)