Tag Archives: Lovers

Okt28

Lovers – The Gutter and the Garden

Posted on by
Standard

Dvelande og vakkert. Frå det totalt hjerteskjærande til det svakt trøystande.

cover Folk med stramme grenser for kor mykje tungsinn dei kan fordøye, skal være litt forsiktig med denne. The Gutter and The Garden er nemlig ganske så tettpakka med nedstemte framstillingar. Der den store majoriteten tar føre seg forhold gått i oppløysing, eller forhold det aldri vart noko av. Frå det totalt hjerteskjærande til det svakt trøystande. Alt fortald i første person. Men for den mentale helsa til Lovers sin låtskrivar og sangar Carolyn Hart Berk si skyld får ein håpe at ikkje alt er sjølvopplevd.

Uansett, dama har eit poetisk talent. Hennes smertefulle skildringar av tapt kjærleik, lengsel og sakn held seg heile tida langt unna å bli pinlige. Ho turnerer ord, presenterer bilder og konstruerer metaforer på eit vis som bør falle mange i smak. Trist ja, men vakkert og innbydande gjort. Spesielt den første halvdelen av albumet er ei fortetta samling sterke songar.

Athens, Georgia-kvartetten Lovers debuterte i vemodig lune for eit par år sidan med albumet Star Lit Sunken Ship, og held altså fram på si ferd blant haustlige tonar her på sitt andre utspel. Trommene dunkar sjeldan hardt, og gitaren, pianoet og andre lydar legg seg stort sett varlig til rette. Til å lage nokre av lydane har dei også fått litt hjelp av eit par med boge i si hand. Og Andrej Curti på fiolin og Heather MacIntosh (The Instruments) på cello stryk inn litt ekstra vent vemod der slikt er ynskjelig.

Lovers viser styrke allereie i det nydelige åpningsnummeret Seven Years. I vakre vendingar gjenfortel Carolyn nokre ytringar frå ein reservert og skadeskutt elskar; «hope’s become a dirty secret you keep». Men eit slags håp er det jo. Og låta er faktisk blant dei mest oppstemte kutta på plata. Den startar sakralt, stig i tyngde, og idet den vokale delen når sitt klimaks med fleire «ahh», har Lovers flytta seg nær monumentale høgder. The Air You Breathe Is Full Of Ghosts blir det så hevda etter at Seven Years har gått til ro. Tonen er meir bevande og skjør, og lengselen er stor; «I drew my name above me in the air, and left my longing there». Spøkelse-metaforen dukkar for øvrig opp ved fleire høve på albumet – anten demonane er å fornemme i lufta ein pustar inn, eller berre er plagsomme minner.

Ingen plass på albumet får gitarane bråke såpass fritt som på den fabelaktig titulerte The First Law Of Thermodynamics. Eit ustabilt tilfelle, nesten på grensa til å ramle saman eit par gonger. Det er også her eg først oppdagar at Carolyn og bandet hennes har litt av kvart til felles med Bright Eyes. Eg sansar det i dei relativt ordrike framstillingane, den blåtona grusvegen melodien følgjer, og ikkje minst i den gråtkvalte røysta Carolyn fell inn i ved fleire høve. Noko som til dels også gjentek seg på praktfulle A New Lease On Life og den banjo-borne og dramatiske The Garden. Når så regnet har vaska vekk dei siste spora av håp i sistnemnte låt, flyttar vi oss over til den delen av albumet som ikkje er fullt så rik på melodisk kraft. Likevel, dei fem siste spora har avgjort i seg stemningsskapande evner, så det er slett ikkje utan interesse å bruke tid saman med desse heller.

Så for folk som hungrar etter melankoli skulle det derfor være litt av kvart å hente både i The Gutter and The Garden, vil eg tru.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

Okt14

The Sleepy Jackson – Lovers

Posted on by
Standard

From Perth with love, og ei eklektisk innstilling, og ein overflod av idear.

cover  Det er ikkje kvar dag det dukkar opp store rockeband frå byen, som i alle fall på kartet fortonar seg som verdens kanskje mest isolerte storby, nemlig Perth på den australske vestkysten. Det siste eg kan huske er The Triffids (som mellom anna var ansvarleg for meisterverket Born Sandy Devotional). Sleepy Jackson viser imidlertid allereie her på sin debut (i full-lengds format) at dei har stoff i seg til å ta opp arven etter David McComb og kompani.

Bandnavnet gjer meg assosiasjonar i retning av ein søvnig, laidback amerikansk småby. Påverknaden frå amerikansk musikkarv er då også tydelig tilstades, skjønt laidback rekk berre til å forklare ein liten del av uttrykket. For Luke Steele og hans kumpanar har nærmast gått berserk i den gedigne rock’n’roll-kiosken, og fylt opp posen med alt som har virka forlokkande. Det fantastiske er at dei har klart å sette saman ein eventyrblanding som verken blir oppstylta eller smaksforvirrande, men kun appetittvekkande.

Som alle no sikkert skjønar er Sleepy Jackson eit av desse bandene det er vanskelig å putte i bås. Med Lovers utfordrar Luke Steele og medmusikantane hans ortodokse sjanger-forståelsar og tradisjonelle syn på korleis låtar og album skal henge saman. På samme måte som til dømes Flaming Lips, Beck og Super Furry Animals har gjort det siste tiåret. Med ein eklektisk innstilling, eit ungdommelig overmot samt ein overflod av idear manøvrerer bandet seg gjennom 13 eksempel på korleis pop og rock musikk kan te seg når den foregår i kreative sfærer.

Eg har omtalt Sleepy Jackson som eit band, det er i grunnen kun delvis tilfellet. Dette er først og fremst 23 år gamle Luke Steele sitt prosjekt, som han gjer saman med andre meir eller mindre faste bandmedlemmer. Han framstår i stor grad lik det ikkje alltid sympatiske geniet som skaltar og valtar med sine samarbeidspartnarar alt etter kva det er for slags behov han måtte ha. Utskiftingane vil nok ikkje bli færre når han dei neste åra, i følge seg sjølv, skal lage eit Pet Sounds-inspirert electronica-album, ei countryplate og eit kommersielt gospelalbum, berre for å nevne nokre av ideane hans. Slik kan han minne litt om andre jyplingar som Ryan Adams og Ed Harcourt.

Men framtida får vise kva han skulle finne på, nå får vi heller konsentrere oss om nåtida. Og nåtida er Lovers, nesten 50 minuttar med skarpskodd musikk. Det åpnar med Good Dancers, ein slags Beatles versus Beach Boys med falsett kor som blir utsatt for Flaming Lips-liknande syreangrep. Før vi i neste omgang blir tatt med på Vampire Racecourse, definitivt noko anna enn ein søndag på Øvrevoll, men uansett ein varmblodig rockelåt med slektskap til Velvet Underground circa Loaded, glamrock samt ein liten dose desperat David Thomas (Pere Ubu).

På spor som Rain Falls For Wind og Acid In My Heart minner sangstilen til Luke meg om salige Peter Perrett frå The Only Ones (bandet som i 1978 gjorde ein av historiens flottaste rockelåtar med Another Girl, Another Planet). Tekstane, i sin omgang med sjølvbedrag, ambivalent og problematisk kjærleik er ikkje så langt unna Perrett sine vanligaste temaer, heller. Mens han i Miniskirt og Old Dirt Farmer/Mourning Rain streifar innom meir country-liknande horisontar, noko nærværet av steel-gitar gjer sitt for å bygge oppunder. Sjølv om det ikkje er heilt konvensjonell country den godeste Luke har på programmet.

Don’t You Know er ein verneverdig melodi og eit foraktelig, fortvila, forvirra Flaming Lips psykedelisk tilfelle, med praktfull duett mellom Luke Steele og ei dame med navn Jade Macrae. Både på denne og i Psychedelic Furs-møter-Beck-og-sløy-funk-oppstår affæren Tell The Girls That I’m Not Hangin» Out finn det stad ein utstrakt bruk av synth, Moog og anna elektronikk.

Dei i størst grad tradisjonelle pop/rock øyeblikka på Lovers er det låtane This Day og Come to This som representerer. Førstnevnte ein flott sak i tradisjonen til Beatles med meir enn gangbar harmonisang, den andre litt meir på den rocka halvdelen, men ein utsøkt sak i ei Jayhawks-farga drakt.

I mange tilfeller kan slike ambisjonar som Luke Steele tydeligvis har, føre til at deler av verket blir paralyserte av alle outrerte innfall. Som dei fleste no sikkert har forstått er det i veldig liten grad tilfelle på dette albumet. Her blir sjangersprangene og dei fikse løysingane ein heilt naturleg del av det store bildet. Og vips, så står vi her med ein av årets verkelig hyggelige overraskelsar på platefronten.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)