From Perth with love, og ei eklektisk innstilling, og ein overflod av idear.

  Det er ikkje kvar dag det dukkar opp store rockeband frå byen, som i alle fall på kartet fortonar seg som verdens kanskje mest isolerte storby, nemlig Perth på den australske vestkysten. Det siste eg kan huske er The Triffids (som mellom anna var ansvarleg for meisterverket Born Sandy Devotional). Sleepy Jackson viser imidlertid allereie her på sin debut (i full-lengds format) at dei har stoff i seg til å ta opp arven etter David McComb og kompani.

Bandnavnet gjer meg assosiasjonar i retning av ein søvnig, laidback amerikansk småby. Påverknaden frå amerikansk musikkarv er då også tydelig tilstades, skjønt laidback rekk berre til å forklare ein liten del av uttrykket. For Luke Steele og hans kumpanar har nærmast gått berserk i den gedigne rock’n’roll-kiosken, og fylt opp posen med alt som har virka forlokkande. Det fantastiske er at dei har klart å sette saman ein eventyrblanding som verken blir oppstylta eller smaksforvirrande, men kun appetittvekkande.

Som alle no sikkert skjønar er Sleepy Jackson eit av desse bandene det er vanskelig å putte i bås. Med Lovers utfordrar Luke Steele og medmusikantane hans ortodokse sjanger-forståelsar og tradisjonelle syn på korleis låtar og album skal henge saman. På samme måte som til dømes Flaming Lips, Beck og Super Furry Animals har gjort det siste tiåret. Med ein eklektisk innstilling, eit ungdommelig overmot samt ein overflod av idear manøvrerer bandet seg gjennom 13 eksempel på korleis pop og rock musikk kan te seg når den foregår i kreative sfærer.

Eg har omtalt Sleepy Jackson som eit band, det er i grunnen kun delvis tilfellet. Dette er først og fremst 23 år gamle Luke Steele sitt prosjekt, som han gjer saman med andre meir eller mindre faste bandmedlemmer. Han framstår i stor grad lik det ikkje alltid sympatiske geniet som skaltar og valtar med sine samarbeidspartnarar alt etter kva det er for slags behov han måtte ha. Utskiftingane vil nok ikkje bli færre når han dei neste åra, i følge seg sjølv, skal lage eit Pet Sounds-inspirert electronica-album, ei countryplate og eit kommersielt gospelalbum, berre for å nevne nokre av ideane hans. Slik kan han minne litt om andre jyplingar som Ryan Adams og Ed Harcourt.

Men framtida får vise kva han skulle finne på, nå får vi heller konsentrere oss om nåtida. Og nåtida er Lovers, nesten 50 minuttar med skarpskodd musikk. Det åpnar med Good Dancers, ein slags Beatles versus Beach Boys med falsett kor som blir utsatt for Flaming Lips-liknande syreangrep. Før vi i neste omgang blir tatt med på Vampire Racecourse, definitivt noko anna enn ein søndag på Øvrevoll, men uansett ein varmblodig rockelåt med slektskap til Velvet Underground circa Loaded, glamrock samt ein liten dose desperat David Thomas (Pere Ubu).

På spor som Rain Falls For Wind og Acid In My Heart minner sangstilen til Luke meg om salige Peter Perrett frå The Only Ones (bandet som i 1978 gjorde ein av historiens flottaste rockelåtar med Another Girl, Another Planet). Tekstane, i sin omgang med sjølvbedrag, ambivalent og problematisk kjærleik er ikkje så langt unna Perrett sine vanligaste temaer, heller. Mens han i Miniskirt og Old Dirt Farmer/Mourning Rain streifar innom meir country-liknande horisontar, noko nærværet av steel-gitar gjer sitt for å bygge oppunder. Sjølv om det ikkje er heilt konvensjonell country den godeste Luke har på programmet.

Don’t You Know er ein verneverdig melodi og eit foraktelig, fortvila, forvirra Flaming Lips psykedelisk tilfelle, med praktfull duett mellom Luke Steele og ei dame med navn Jade Macrae. Både på denne og i Psychedelic Furs-møter-Beck-og-sløy-funk-oppstår affæren Tell The Girls That I’m Not Hangin» Out finn det stad ein utstrakt bruk av synth, Moog og anna elektronikk.

Dei i størst grad tradisjonelle pop/rock øyeblikka på Lovers er det låtane This Day og Come to This som representerer. Førstnevnte ein flott sak i tradisjonen til Beatles med meir enn gangbar harmonisang, den andre litt meir på den rocka halvdelen, men ein utsøkt sak i ei Jayhawks-farga drakt.

I mange tilfeller kan slike ambisjonar som Luke Steele tydeligvis har, føre til at deler av verket blir paralyserte av alle outrerte innfall. Som dei fleste no sikkert har forstått er det i veldig liten grad tilfelle på dette albumet. Her blir sjangersprangene og dei fikse løysingane ein heilt naturleg del av det store bildet. Og vips, så står vi her med ein av årets verkelig hyggelige overraskelsar på platefronten.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)