Det starta ganske så perfekt for over 25 år sidan, sidan har det blitt meir ordinært.
4
«Are You Ready To Be Heartbroken?» spurde Lloyd Cole i 1984. «You can call me Mister Heartbreaker» syng Lloyd Cole i 2010. På si nyaste plate Broken Record. Jo, det har handla ein del om knuste hjerter i songane til Lloyd Cole. Enten det er songaren sitt, eller andre sitt. Temaet har ikkje fordunsta. Men tonane han plasserer det i er sjeldan like perfekte.
«Louise is the girl with the perfect skin, she says turn on the light otherwise it can’t be seen» song Lloyd Cole i 1984. I låta Perfect Skin. I den sterkt lada, konsist formulerte, og melodisk gåsehudframkallande opningslåta på albumet Rattlesnakes. Glasgow-studenten Lloyd Cole og hans Commotions sitt debutalbum. Ei ru og cool barytonrøyst manifesterte seg, i eit bilde av folkinspirert gitarrock, sterke låtar, og tekstar som refererte til Greta Garbo, Leonard Cohen, Simone de Beauvoir, Truman Capote, Norman Mailer, Arthur Lee og On the Waterfront. Her var ein som hadde lest bøkene, sett filmane og høyrt musikken. Og ikkje la han skjul på det. Og jaggu slapp han unna med det.
Han klarte vel aldri heilt å fylgje opp alle lovnadane som Rattlesnakes gav. Men han har vore her heile tida. Først nokre rundar til med Commotions, så berre under eige namn. Etterkvart ganske så aleine under eige namn. Som ein folksinger med gitaren, og i nokre samanhengar med computeren. Nå har han samla saman eit band igjen, og presenterer eit stykke folkpoprock av det ganske så gjennomsnittlige slaget.
Stemma har eit mjukare preg, og eit meir medtatt preg. Songane også. Det er loving & leaving, laughing & crying. Dei fleste illusjonar har gått tapt, fleire år har passert enn det det står att. Livet har fått grå kantar, og eit ikkje spesielt fargerikt innhald. Det er tomgang, velkjente reprisar, minste motstands veg, og tredje vers er identisk med første vers.
Med andre ord: «We’re starting to sound like a broken record». Eller: to sjeler, under same tak, begge kjenner på noko, men ikkje det samme. «He sees a lover, she sees another man overboard». Kva om ein var ein song? «Could a song, just a song break you down?».
Det er songar komponert og framført i eit folkpoprocksegment. Stort sett i eit pluss/minus midtempo skikt. Dei er enkle, likeframme og har verda full av slektningar. Ingen er dårlige eller flaue. Fleirtalet er høgst gjennomsnittlige. The Flipside er vakker.
The Flipside, ein varleg, vemodig og mild song. Om to hutrande sjeler som møter morgonen ihop. Og der, like før sola fargar morgongryet, «in the last remaining moments
before the sunlight sends us home, we’ll hear the flipside of That Gentle Melancholy Feeling». Den er verdt å høyre.
Men Broken Record, mannens tolvte studioalbum, er nok ikkje like vel verdt å høyre, sånn frå første til siste tone. Den har eit litt for preglaust vesen til at det blir spesielt interessant. Så bring on the Rattlesnakes heller. Og The Flipside, for all del The Flipside.
Først publisert på Groove.no (i 2010)
Popkroken 