Verden gjennom eit halvtomt whiskeyglas.
Ein ung mann frå Houston, Texas med det propre navnet Hayes Carll har akkurat sparka inn døra heime hos meg, og plassert eit av dei friskaste country-albumene eg har høyrt på ei stund i spelaren. Sånt synest eg berre er kjekt, for det er slett ikkje daglegdags med country-debutantar som dette lenger. For å plassere Flowers & Liquor der den høyrer heime, så trur eg ikkje eg tek munnen for full om eg seier at vi kanskje lyt tilbake til Steve Earle og hans Guitar Town for å finne ein debut av samme kaliber i country(rock) sjangeren.
Ubøyelig plassert i tradisjonen frå store amerikanske sangarar og låtskrivarar som Townes van Zandt, Jerry Jeff Walker, John Prine og nevnte Steve Earle, men med ein vitalitet som gjer han meir interessant enn dei fleste andre som vandrar på den samme vegen. Sannsynlegvis heilt på tvers av kva som er moderne, eller kommersielt lurt, men med ein sta overbevisning lagar han musikk og ikkje eit markedstilpassa stilisert pseudo-produkt.
Hayes Carll vaks opp i utkanten av Houston. Reiste til Arkansas for å gå på college, og hadde med seg i bagasjen ein 12-strengs gitar som var ribba for halvparten av strengene. Han returnerte til Houston nokre år seinare, med ein spinkel historieeksamen, og nokre sjølvlaga sangar i kofferten. For tida oppheld han seg stort sett i ei rønne i den vesle byen Bolivar Peninsula, nokre mil sør for Houston. Ein by han syng om i det barske åpningsnummeret Highway 87, og skal vi tru Hayes er det ein stad med nokre av dei raraste, artigaste, voldsommaste, mest nedkjørte og mest godhjerta folka han har møtt.
Flowers & Liquor har sin porsjon med sangar om nederlag, lengsel og motlaushet, men samstundes også sine sangar om dagdriveri og alkoholkonsumering, to sider av samme sak vil sikkert mange seie. I alle fall, heile tida maktar Hayes å gå den hårfine balansegangen mellom alvor, sjølvironi og truverdighet. Både når det gjeld nokre små avvæpnande (og enkelte ganger klargjerande) kommentarar han har skreve til låtane, men først og fremst i sangtekstane.
Du verden for eit naturleg og veldreid håndlag han egentlig har for å smi saman fascinerande låtar. Slik som den dobro-dominerte hyllesten til makelighet Heaven Above, som på sitt slepne vis rettar tankane mot ein lat sommardag, ei hengekøye og ein «six-pack of something». Lett spøkefull er også Naked Checkers, som Hayes skreiv til kjæresten sin då alle fortalte han at han ikkje fortjente henne. Country av det sprelske slaget blir levert i det herlig sjølvironiske tittelkuttet, der den meir enn sterkt animerte hovedpersonen begynner å sjå mørkt på tilværelsen, etter at det eine sjekkeopplegget etter det andre har gått i vasken. Langt meir melankolske tonar får vi servert i Arkansas Blues, der Hayes kun akkompagnert av sin akustiske gitar syng ein besettande skildring om byen han helst berre vil komme seg bort frå, og gløyme, men «I just can’t run from those Arkansas blues». Resignasjonen har også tatt tak i helten i honky tonk-nummeret Barroom Lament, som har alt for lang veg heim igjen, og er fryktelig «tired of drinkin» whiskey by myself». Medan episke Easy Come Easy Go fortel ein ganske så rørande historie om to kjærleikssøkande skjebner på kvar sin kant av det store kontinentet. Heilt uvitande om den andre sin eksistens nærmar dei seg kvarandre, og møtes til slutt på eit fortau i Nashville. Korleis det går? Du kan jo kjøpe plata.
7/10
Først publisert på Groove.no (i 2003)
Eg har ein mistanke om at ikkje alle er klar over det, men når det kjem til det å skrive og synge sangar er Townes Van Zandt ein av dei finaste som har vandra rundt på vår arme jord. Steve Earle sa eingong; «Townes Van Zandt is the best songwriter in the whole world, and I’ll stand on Bob Dylan’s coffee table in my cowboy boots and say that». Kanskje tar den godaste Steve litt vel hardt i her, men ikkje verre enn at det godt kan få stå uimotsagt for min del.
Popkroken 