Der popen blir innhaldsrik, kaleidoskopisk og skikkelig påskrudd.                                             7

  Det er ein annan brytar som er blitt skrudd på denne gongen. Big If heiter det knapt eitt år gamle debutalbumet til Oslobandet The Switch. Eit popalbum som både omfamna mjuke poptonar med ein god bit av vestkyst i seg og poptonar med litt meir power i seg. Unntaksvis skeina det også ut i kortare utflukter mot frodige marker med eit psykedelisk jordsmonn, som i høgdepunktet Getting Water To Float. Men den overordna ordninga var eit fokus inn mot den straighte pop(rock)låta. Det er ikkje heilt slik her på album nummer to. Her har dei likså godt slått leir ute på dei frodige markene, og lar poptonen skine i lys av fargane som gror der.

Stoffet som fyller opp B For the Beast stammar visstnok frå demo-innspelingar gjort før debutalbumet blei spelt inn. Men eg har no mest lyst til å betrakte det som neste skritt på vegen eg då. For eg liker denne plata betre. Det skjer nemlig meir på denne plata, det blir tatt fleire sjansar. Lyden er større, bildet er større, samstundes som sakene har eit meir rastlaust og upolert preg. Sekstitalstonen, både den frå Stillehavskysten og den frå jordbærmarkene i Liverpool er tydelig til stades. Men er pakka i eit lydbilde av prog og psych som ikkje har ei like opplagt stad- og tidfesting ved seg.

Don’t Go to Revolver er tittelen på eit av dei aller beste spora på plata. Revolver i denne samanhengen er rockeklubben i Oslo, som bandet har ei nær tilknyting til. Songen er sjølvsagt ei kjærleikserklæring til klubben og inga eigentlig åtvaring mot å gå dit. Og i eit energisk svevande og melodisk sigrande sonisk bilde vert det sunge om klubbens vesen, om det å ikkje få oppringing frå sommarfestivalane, og om den gongen det kom opp ein plakat som anbefalte psychfolk-bandet Sunburned Hand of the Man.

Ganske så tett saman med Don’t Go to Revolver høyrer I Can Tell You’re On Coke. Eit stykke suggererande (smått krautprega) musikk om heller ustabile tilstandar – «guess you tried to write your name in the inferno brother, that’s why you’re walking weird». Songtekstane på plata er forresten meir enn dugande, og noko litt på sida av den mest oppgådde allfarvegen. Som i Circuit Breaker, med den innleiande lakoniske konstateringa: «Up all night to make up for lost time, time I lost by not sleeping last night». Ei låt som på det soniske planet ganske så sjølvsagt dansar mellom det popmakelige og det riffenergiske.

På den eine side kan ein hevde at det er jo gjort før det meste av dette. Og så trekke opp av hatten band som til dømes Flaming Lips og Tame Impala. Men akkurat i det eg gjer det hamnar eg over på den andre sida, og derfrå vil eg hevde at The Switch slik dei framstår på denne plata absolutt ikkje liknar plagsamt mykje på kva pokker for helst band eg måtte prøve å trekke opp av hatten. Ja på forunderlig vis badar dei i velkjent farvatn for deretter å strekke seg mot sola som lite anna enn seg sjølve.