Eit folkrockband med ei mangfaldig sonisk åtferd, og den britiske historia solid planta i ryggmargen.

7

Først og fremst tenker eg nok på skotske Trembling Bells som etterkommarar av Fairport Convention. Men den tanken aleine yte dei på ingen måte full rettferd. For det er nå så mang slags tonar å høyre, her på deira andre plate.

Debutalbumet deira frå i fjor, Carbeth, var av det ganske så tungt fordøyelige slaget. På eit sonisk og melodisk dunkelt og kronglete vis omfamna dei der eit britisk tildsbilde som ikkje akkurat var blitt til veka før. Det var eit bilde av britisk kultur, historie og myter som strakk seg over hundrevis av år. Frå Richard Løvehjerte til Richard Thompson. Frå Sherwood Forest til Det Skotske Høgland. Frå imperialismens seglskuter til skrålande hamnekneiper. Der var dei, Alex Neilson, og hans kvinne, og hans menn. Carbeth vaks seg bra den.

Alex Neilson er eigentlig ikkje skotsk. Han vaks opp i Leeds, og har spelt i eit uttal band og samanhengar før han stifta Trembling Bells for eit par år sidan. Han har spelt med Richard Youngs, Jandek og Will Oldham, og han har vore med å miksa folk og frijazz i eit par-tre Glasgow-lokaliserte band. Alex Neilson er trommeslagar og perkusjonist. I Trembling Bells er han også låtskrivaren, og så syng han litt. Langt meir syng Lavinia Blackwall. Med si skolerte sopranrøyst har ho ei avgjerande rolle i bandet. Ho kan treffe dei høge tonar, og gjer det, stadig vekk. Ho er med å gje bandet særpreget, like så mykje som Neilson og hans driftige rytmearbeid.

Bandet er i det same bildet på Abandoned Love som på debuten. Men bildet er noko enklare å entre denne gongen. Enklare fordi det soniske har eit strammare fokus og eit meir groovy vesen. Enklare fordi melodiane blomstrar i klarare fargar. Ikkje enklare fordi dei har spissa og snevra inn uttrykket sitt. Det er stadig mangt og mykje som skal få plass når Trembling Bells lagar plate.

Ein countrytone og to til dømes. På utlån frå Kris Kristoffersen i Love Made An Outlaw Of My Heart. Eit nummer som også omfattar bluestonar og Everly Brothers-pop. Ein collage som funkar. Det finst fleire songar her ein kan seie slikt om. Ramma inn i middelaldertonar og flytande på ein disig folkpsykedelisk melodi vert det ein stad påpeika at September Is the Month of Death. Og med ein melodisk natur som skodar mot både Dylan og Thompson, samt skarpsindige temposkifter og ein elektrisk gitar det dryp syre frå, tar Ravenna seg inn på arenaen, og blir til eit definitivt høgdepunkt.

Mannen med den elektriske gitaren slepp meir til i år enn i fjor. Slepp til med soloar, ikkje så lange, men så avgjort slike med noko innabords. Som når gjengen omfamnar Jefferson Airplane, Dylan og meir til i Neilson/Blackwall-duetten Baby, Lay Your Burden Down.

Dei to deler også på det vokale i balladen Adieu, England. Ei vemodsfarga opningsstund om ein sjøsjuk seglar ute av kurs, i drukkent farvatn. Meir over i party og «hei-og-hå-og-ei-kasse-med-rom»-stemningar er dei når albumet tonar og turar ut med den festlige drikkevisa You Are On the Bottom (And the Bottle’s On My Mind).

Eit band mitt i den hevdvunne tradisjonen, rikt på mot, vilje, og ei frimodig blandingsinnstilling. Slikt har eg lett for å ynskje velkommen.

Først publisert på Groove.no (i 2010)