Ein illusjonslaus men ikkje håplaus drabantbypoet, fengande tonar, og smittande ungdommelig mot.

8

På coverbildet gøymer han ansiktet i henda, men luggen stikk opp, og det liknar Joe Strummer. For 30 år sidan. Då var ikkje John Olav Nilsen født. Men Strummer har han høyrt, og Morrissey, og sikkert Robert Smith også. Det kan høyrast. Utan at det på noko vis forpurrar den autentiske røysta og den rastlause pulsen til Nilsen og Gjengen.

«Har du noen gang sett en ung mann bli skutt til himmels» spør Nilsen, i første setning. Ja er det ikkje i dei retningar eit nesten samla musikkritikar-korps har sendt den unge Nilsen dei siste vekene? For slik det er blitt trilla terningar og fyrt oppunder hype-lunta kan ein reint byrje lure på om norsk rocks nye frelsar har openbart seg denne hausten. 26 år etter sin fødsel. I Loddefjord. Eit kvarters biltur frå Bergen by.

Der har han vokse opp mellom blokker, asfalt og kjøpesenter. Saman med Gjengen (og Fjorden Baby, Lars Vaular og A-Laget). Utan flust av kulturelle tilbod, eller andre slags tilbod for den saks skuld, rundt nova. Der har han skrive sine tekstar, på vegger, skyer og papir. Ein dag samla han så Gjengen og foreslo at dei skulle bli eit rockeband. Dei gjekk til verket, og nokre år etter, i desse dagar, erklærer dei at det er For Sant Til Å Være Godt.

Og sant er det, men godt også, må eg erkjenne. På sitt vis. På sitt himmelstormande, desperate, og beint fram poetiske vis, stuper heile banden fryktlaust uti eit kokande opplegg som aldri nærmar seg lunkne tendensar.

Gjengen har ikkje brukt tida til å bli perfeksjonistar på sine instrument. Dei søker ikkje inn på avanserte spor. Dei tek helst strake vegen, tidvis agelaust, tidvis slentrande, og skaper ein udanna dynamikk som balanserer utan sikring, men aldri ramlar saman. Legg vekt på variasjonar i det soniske bildet gjer dei også. Eg ser ikkje bort frå at produsentduoen Yngve Sætre og Fredrik Saroea har sin del av ansvaret for dette.

Postpunk og England, The Aller Værste og Elektrisk Regn, jo visst. Men Nilsen og Gjengen har også denne rabiate popåtferda, der dei strør om seg med fengande tonar på særdeles gåvmildt vis. Tonar dei ikkje nøler med å overrekke i fleirstemte og smått haukande former. Akkurat der, i denne haukande forma, lurer sjølvsagt ein risiko for å bli eit noko tvilsamt anthemband. Det blir dei aldri.

Det før nemnte soniske bildet spenner eine beinet under den faren. Det andre beinet tar tekstane til John Olav Nilsen seg av. På rotekte bergensk syng han om livet slik det er. Ganske så vrient og lummert, men ikkje til å forkaste heller. Han ser det vakre i det stygge, og fortel om det. Han ser diamantar i knuste flaskeskår, syng om å vere Lykkelig Ulykkelig, og kjem med oppfordringar av typen; «bli med meg og sol deg i sorgen».

Ikkje sidan Jokke sine velmaktsdagar har nokon sunge sin rock’n roll med større poetisk kraft her til lands. Tekstane hans spring vel også utav ein livsfilosofi som slektar på Jokke sin. Utan at han er ein Jokkedisippel. Denne Nilsen har ikkje same fokuset på rangelens ulike lodd, sjølv om også han kan stire «ned i ølen som om den hadde svaret». Han har heller ikkje den same burleske tonen som Jokke ofte hadde. Han tyr ikkje til skjemt, men har i staden kanskje ei sterkare nyanseskapande evne. I det eine augeblikket ser han verda gjennom brillene til ein desillusjonert nevrotikar, i det neste frå hjørnebordet til ein tussete romantikar. Eller han kan kryptisk hevde at «vi ser så mye mye mer når vi ser ingenting».

Røysta hans er kanskje ikkje av dei mest markante. Men han bruker den godt. Frå det dempa til det rungande, frå mild til arrogant. Han kan finne på å slurve litt med diksjonen. Stundom tar han tak i dei første orda i den komande strofa, og mumlar dei i enden på strofa han nett har sunge. Og skaper på det viset eit inntrykk av ein ikkje ueffen nonchalanse.

Ein nonchalanse vi også har sett i ganglaget til mang ein anti-helt. Heltar vi finn att i songane til Nilsen. Den rastlause som «kjenner det på pulsen at det nærmer seg», i det synthflytande og gitarkvitrande opningssporet Hull I Himmelen. Den framandgjorte i yppale Valiumsvalsen. Den skakkøyrte bohemen i überfengande og skarpsindig temposkiftande Piken Med Sviket. Den openhjartige livsløgnaren i inderlige og fiolinpynta Diamanter & Kirsebær. Den store taparen i brunstige Lykkelig Ulykkelig. Prinsen av ingenting i den store ugode og illusjonslause drabantbyhymna Ting Eg Lærte Mens Eg Ventet På Bussen. Og ikkje minst den håplaust forelska. Snublande godt illustrert i Ikkje Fåkk Med Kjærligheten; «og du vet eg kan slåss, men har du sett meg danse?».

Det er ingen perfekt plate, ingen sensasjonell plate, ingen frelsande plate heller. Men ei fantastisk plate er det. Bore fram av eit sjølvlysande overskot, og trustappa av frydefull desperasjon. Eg smiler.

Først publisert på Groove.no (i 2009)