Bobby Matador frå Oneida finn ein meir popfokusert tone saman med sin fru.

5

Soldaten i Nurse & Soldier, Robertson Thacher, er i musikalsk samanheng meir kjent som Bobby Matador i den herlig frigjorte og psykedeliske hardrock-banden Oneida. Sjukepleiaren i duoen heiter Erica Fletcher og er Thacher sin betre halvdel. Dei to kalte seg også for Nurse & Soldier rundt årtusenskifte og spelte inn nokre singlar og eit album. Etter sju år i opplag, har dei no funne tida moden for ein oppfylgjar.

Marginalia har sonisk sett ikkje så altfor mykje felles med Oneida. Det hadde no vel heller ikkje vore det store poenget å drive med det same i eit sideprosjekt. Dette er pop. Pop med fuzz i venstrefoten og psych i den høgre, og ei rimelig attraktiv melodisk kjensle i mageregionen. Det er Erica som syng på dei fleste spora. Og tankane mine vandrar i retning av eit Georgia Hubley-fronta Yo La Tengo på snarvisitt hos The Breeders, eller kanskje Mates of State.

Farten i poptonen deira er stort sett det ein på solid nynorsk vil kalle eit par knop under mid-tempo. Litt meir drivande og catchy enn som så i Ronettes-slekta Brought Up Too Soon, og særdeles dvelande i det over fem-minuttar lange, og på grensa til ambiente, opningssporet Green Tea. Men altså, oftast sånn cirka midt mellom desse. Keyboards og orgeltonar er langt framme i bildet på dei fleste spora, men av instrumenta her føler eg likevel at det er den elektriske gitaren som gjer mest utav seg. Den kan spele melodiøse linjer, og den kan brumme og skape seg på rimelig febrilsk vis. Rytmen og groovet er på si side nokså spinkelt, på fleire av spora berre stetta av ein rytmeboks, men på nokre dunkar Oneida-kompis Kid Millions i trommeskinnet.

Det som undrar meg litt, og kanskje imponerer meg litt også, er at sjølv om dei vandrar i tronge melodiske gangar og ikkje akkurat har eit arsenal av verkemidler med seg, så skapar dei ein dugande variasjon i opplegget sitt. Kanskje først og fremst takka vere Thacher som fordeler gitar-ideane sine jamt utover heile albumet.

Noko slikt som eit tvers igjennom svakt spor finst knapt. Det må i tilfelle vere den litt dorske instrumentalen Fishing, og det litt for overspente avslutningssporet Her Higher Education. På den andre sida, det finst vel heller ikkje noko slikt som ein framtidig popklassikar blant låtane her. Imaginary Friend med sine vakre spankulerande vokallinjer, sitt gjentakande gitartema, og sine støyande parti er kanskje i nærleiken. Men berre i nærleiken. Der kan vi også skimte bassige Back In Yr Corner og den rett på sak fuzzpopa In the Dark.

Om Marginalia, når siste punktum no blir satt, går over i eit tilvære som evig hyllefyll, er det nok berre tida som kan seie noko om. Men at det er ein viss fare for det, er det nok.

Først publisert på Groove.no (i 2007)