Dei kastar deg inn i bluegrassen som om dei skulle vere punkarar, eller høge på adrenalin.

5

I takkelista si startar Milwaukee-kvartetten The .357 String Band med å takke Gud, for så å avslutte med å takke Satan. På coveret si bakside siterer dei Matteus 12.32; «but whosoever speaketh against the holy ghost, it shall not be forgiven him». I det morderiske og sinnsforvirra kuttet Evil on My Mind syng dei om å vere besatt av djevelen, og å vere full av ein trong til å drepe alt som kjem i eins veg.

Væpna med banjo, mandolin, akustisk gitar, fele, kontrabass, eit vaskebrett og eit par skeier tar dei eit frenetisk oppgjer med livet, synda, frelsa og ikkje minst sviren og bakrusen. Dei er høge på adrenalin, fulle av faen, dynka i blues og framfødd på blått gras og honky tonk. Dei er bluegrasgjengen som kom ned frå fjellet og stanga hovudet i asfalten. Dei er Soggy Bottom Boys sine blodtørstige og punka etterkommarar. Dei er definitivt ikkje ein firarbande du skal vere trygg på.

Websida si kallar dei passande nok streetgrass.com. Og ein kan vel seie at dei gjer omtrent det same med bluegrass-musikken som Texasbanden Gordy gjer med bluesen og The Legendary Shack*Shakers gjer med det meste som luktar av roots-musikk. Dei aukar tempoet, skrur opp volumet og setter fyr på eit par konvensjonar.

Dei har skaffa seg eit rykte som eit frenetisk live-band. Publikum på konsertane deira er etter seiande ei salig blanding av «hippies, streetpunks, bikers and cowboys». Ghost Town er deira første plate. Eit par brødre i ånda har blanda seg inn i produksjonen av den. J.D. Wilkes frå nemnte Shack*Shakers og Lonesome Wyatt frå det ikkje heilt stabile country-goth laget Those Poor Bastards. Det har sikkert ikkje vore til skade.

Reint speleteknisk høyrer dei nok ikkje med til meistrane i klassen, utan at det er noko å bry seg med. Ein kjem som kjent langt med glød og pågangsmot. Litt verre er det nok at det vokale må seiast å vere noko karaktersvakt. Medan det nok vil vere eit meir divergerande syn på om kor vidt det er eit problem at dei har eit noko limitert register å uttrykke seg på, både melodisk og tekstlig.

Det er sprett i tonane og fest i takten, men når det kjem til kva dei har å melde er desperasjonen stort sett mørkare og meir uhandterlig enn ein stormfull hausthimmel. Då er det heimlengsel og High Lonesome Blues ute frå landevegen. Det er bakrus frå rennesteinen, anger og Wishin» I’d Die. Det er bordet fullt av «cigarette butts and empty cups» og ventinga på den der Stillest Hour. Eller det er ei morgonstund der angsten brenn og sjela er til salgs, så Up Jump the Devil og kjem med eit bod ein ikkje kan stå imot.

Dei er kanskje ikkje det beste bluegrass-bandet der ute, men eg vil trur dei er det tøffaste.

Først publisert på Groove.no (i 2008)