Spartansk og sordinert popmusikk som av og til lar seg utfordra av litt beats og krypande el-gitar figurar.

  Dei forhastar seg ikkje, dei tre i engelske Woodbine. Drygt fem år etter at debuten var klar kjem oppfølgjaren. Tonane dei held seg med talar og same språk: «Vi har god tid-språket.» I eit avmålt leie presenterar dei songar med ein hang til å dvele ved livet sine meir melankolske stunder. Graeme Swindon og Susan Dillane bytar på vokalansvaret, tredjemann er Rob Healey (som midt på 90-talet var med i ei tidleg utgåve av Cornershop). Lydbiletet er som regel veldig spartansk, gjerne berre ein akustisk gitar (eller to) og ein tamburin i det fjerne. Dei følgjer med andre ord ei lei ikkje heilt ulik den amerikanske band som Low og Spain i si tid også la inn på. Like fullt er det når dei utfordrar rammene for denne leia, i albumet sin andre halvdel, at Woodbine klorar til seg mest merksemd.

Cope ikkje berre rimar på Hope, men er også ei låt med sterke assosiasjonar til Hope Sandoval (Mazzy Star). Døsig, atmosfærisk og med trolske ekkoeffektar. Ein vert ført inn i ei stemningssfære som forsvinn i det kutt to gjer seg til kjenne. Den Swindon-sungne Morning Starts Cold er uggen halvpsykedelisk pop som ikkje vinn heilt fram. Dei tre neste, alle med Susan på vokal, imponerer heller ikkje. Det blir for meloditamt, tynt og einstonig. Det er først når Graeme for andre gong overtar mikrofonen med sårsøte Monkeys at ein byrjar å få trua tilbake på at dette kan verte Best Before End likevel.

På Cop On dukkar litt kravlande wah-gitar fram oppå eit varleg men effektivt beat. Høgdepunktet er Me Me Me med sin ertande rytmikk kombinert med melodifine vendingar og veltilpassa støy. Medan Drink Drive er psychpop av dugande klasse med eit festlig refreng; «I shouldn’t drink drive, smoke, have drugged sex, think about my ex, but I do…» Ban Everything er snillare enn kva tittelen tydar på. Skal vi seie trip hop i Lancashire-drakt? Når dei så igjen trør ut i varleg og eterisk visepop-lende på Unbelievable er det til innsmigrande tonar.

Joda, dei kravlar og kryp som ein vivendel skal gjere, blomstrar gjer dei med. Dessverre av og til i eit litt for anonymt terreng, og så veldig giftige er dei nok ikkje.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)