Noko friskt, men meir dorskt frå amerikansk spacepop-duo.

  Mann og kvinne i musikalsk duoformat er blitt ein ganske så vanleg konstellasjon dei siste åra. Denne kjem frå San Francisco og kallar seg Potion. Band of Outsiders er deires tredje album.

Det er dama i bandet, Annie Maley som er røysta, ei myndig røyst i traktene mellom Chrissie Hynde og Linda Perry (4 Non Blondes). I popbegeret til Potion flyt det ellers rundt ein mikstur av drivande elektroniske beats, gitarriff og meir svevande keyboardsfigurar. Dei prøver også å vere eklektiske ved å blande inn både latinamerikanske tonar, fransk samba, cabaret og outerspace-fakter i pop-installasjonen sin. Utan at eg synest dei blir imponerande mangeslungne av den grunn. For når ein blandar alle ingrediensane i samme beger blir grunntonen i smaken mykje lik i kvar ein slurk. Graden av friskleik i dei ni slurkane varierer imidlertid ein god del.

Sjølv om den nok burde vore eit minutt kortare (strekk seg mot 5.30) byr åpningslåta 25th Century på vitalt driv i eit spacedrapert B-52 mønster, til tonar det er lett å like. Under Sedation joggar av garde i sexy popabilly takt, også den med godtonar i skreppa (passe lang er den også). Og tittellåta kjem mot ein i oppdreve tempo som ein slags hybrid mellom The Pretenders og Avalanche. Det er dei tre beste. Resten er meir som b-spor å rekne, og inkluderer tvers igjennom melodisk trøyttande bomturar som Til the Morning og Kissing the Chameleon, men og slike som er innom passasjer av verdi (Rappaccini’s Garden).

Albumtittelen har dei sannsynlegvis lånt frå ein Jean-Luc Godard film. Ein særdeles original film. Potion er nok korkje å rekna som outsiderar eller nybrotsarbeidarar. Snarare eit band midt i den store hop med ein og anna låt det går an å like.

4/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)