Frå Mount Eerie sine gåtefulle skrentar serverer Phil Elvrum eit litt meir dempa nattmåltid enn kva han kunne finne på under The Microphones-vignetten

Phil Elvrum har tatt ein Jason Molina, og gitt sitt nye musikalske prosjekt namn etter den siste platetittelen på sitt førre prosjekt. Slik har The Microphones blitt til Mount Eerie, men utan at han har gjort seg sjølv heilt ugjenkjennelig av den grunn. Det er låtar i ei eksperimentalvillig lo-fi drakt. Viser og skeive poptonar i eit intrikat lydlandskap. Langsame melodilinjer med rikhaldig perkussiv aktivitet, nattfarga og gåtefullt.

Phil Elvrum har i intervju uttalt at han ikkje les omtalar av platene sine. Og grunngjev det med at sjølv dei som er positive ikkje har forstått kor han vil med musikken sin. Ikkje så rart kanskje, legg han til, for han veit at stoffet hans kan virke nokså forvirrande. Dette prøver han å avhjelpe denne gongen ved å legge ved ein fyldig og stor plansje med tekstlige klargjeringar av kva han har meint med låtane. Nå er eg i den situasjonen at denne plansjen ikkje følgde med mitt eksemplar av albumet, så derfor lyt både Elvrum og lesaren tåle at denne omtalen eine og aleine er basert på mine (mis)tolkingar.

Den unge mannen frå USA sitt nordvestlige hjørne startar like godt No Flashlight med å proklamere at «knowing no-one will understand this songs, I try to sing them clearer». Vel, takk skal du ha, men eg veit nå ikkje heilt om tematikken akkurat står sylskarpt fram sjølv om røysta har fått ein meir framtredande plass i lydbilete enn på tidlegare utgjevingar. Dristar meg likevel til å tenke at det har noko med albumet sin undertittel, Songs of the Fulfilled Night, å gjere. Det handlar nemlig mykje om natta, eller kanskje meir natta som metafor for det motsette perspektivet. Det å finne fram til ei anna side av livet og verda enn det intellektet vårt oppfattar. Fornemminga av at «No flashlight means that there’s another world, and it’s inside this one». Erkjenninga av at det er «two mountains, the one that everyone knows» og det andre som «appears only at night». Kanskje gjorde ikkje dette det klarare, men Elvrum er ikkje klar. Han leverer sakene ein eller annan stad mellom dei store pretensjonar og dei små gåtefulle tomrom. Ein stad det absolutt kan vere fruktbart å stikke innom.

Det melodiske landskapet er nok ein del meir nedpå, samstundes som det også er meir likelydande og einsfarga, på No Flashlight enn kva som er tilfelle på Microphones utgjevingar som It Was Hot, We Stayed In the Water og hans sannsynlegvis beste framstøyt så langt, den fasetterte og vitale The Glow pt. 2. Dei tre korte parantesane (2 Lakes), (2 Mountains) og (2 Moons) er til dømes bygd rundt same melodi. Og fleire av dei andre låtane er også nære slektningar av kvarandre. På eit vis er det den akustiske gitaren og den noko limiterte stemma til Elvrum som innehar hovudrolla. Den spenstige perkussive krydringa og utfordrande lydbygginga skaper likevel nok spenning og divergens til at No Flashlight blir noko heilt anna enn eit «mann med gitar og ein bunke melankolske låtar»-opplegg. I Hold Nothing knurrar og gnissar, No Inside, No Out er psykedelia med hyperenergisk perkusjon og trillande pianotonar, og andreutgåva av tittelkuttet kolliderer rett som det er med det elektrisk frenetiske. Mest ulikt frå det gjengse bilete er den Neil Young-elektriske The Moan og den lealause og larmande The Universe Is Shown. Mitt eksemplar har også fire bonuskutt, der særlig det lengste, The Intimacy, står fram og gjer krav på å bli rekna som eit vesentlig spor. Spenstig rytmikk, ringande elgitar-framferd og melodisk tyngde som det har.

Det er godt at ikkje alle tar den enklaste vegen. Det er godt at det finst folk med pretensjonar og mot. Det er godt at Elvrum endå ein gong har levert frå seg eit ambisiøst verk solid inne på pluss-sida.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)