Ei plate i velkjent harmonisk stil frå dei kanadiske søstrene.

  Med låtar som Heart Like a Wheel, Talk to Me of Mendocino og Complainte Pour Ste-Catherine har dei Canadiske McGarrigle søstrene for alltid skrive og sunge seg inn i musikkhistoria. I alle fall i folk- og country-delen av den. Alle dei tre nemnte låtane pluss ei handfull til med melankolsk velklang er å finne på deira sjølvtitulerte debutalbum frå 1975. På den plata er deira yndige harmonisong i si blomstrande og mest medrivande fase. Det skal dukke opp fleire album opp igjennom åra, men utan at nokon av dei heilt når tonerikdomen frå debuten. Deira niande (og første i dette årtusenet) Le Vache Qui Pleure føyer seg såleis heilt greitt inn i rekkja. Slett ikkje dårleg, men heller ikkje av suveren bygning.

Alle så nær som eit av spora er i fransk språkdrakt. Søstrene vaks opp under tospråklege tilhøve, så for dei det kan vere like naturleg å ty til fransk som engelsk. Det er det ikkje for underteikna, slik at noko vidare oppfatning av kva som gøymer seg i tekstane her har eg ikkje kompetanse til å avdekke. Men pytt pytt, det går absolutt an å ha det triveleg i selskap med søstrene likevel. Den yndige harmoniseringa er framleis på plass (berre ved einskilde høve kan ein oppfatte visse småruskete tildragingar). Pirrande melodilinjer har dei også stadig evna til å lure fram (alle spora er komponert av søstrene sjølv, med teksthjelp frå lyrikaren Philippe Tatartcheff). Særskild attraktiv er melodiføringa i innleiande Petite Annonce Amoureuse. Den påfølgande Ah Tournesol er også sterk på folksy vellyd. Den kjem forresten om att mot slutten av albumet som Sunflower, og viser seg då å vere ei tonesetting av poeten William Blake sine åtte linjer av same namn. Linjer som talar om både død og håp. Utifrå graden av vemod og lys eg kan oppfatte i tonane på dei resterande elleve spora, kan eg godt førestille meg at liknande tema er å finne blant desse også.

Ikkje alle melodiane blomstrar, lydbiletet kan verte noko trivielt, og søstrene sin vokal tenderer mot noko litt vel søtleg til tider. På den andre sida er det noko ektefølt og varmt over tilnærminga deira som bør smelte dei fleste rop etter skarpare kantar.

Anna si dotter Lily Lanken og Kate si Martha Wainwright er med og korar på plata. Apropos sistnemnde så er vel situasjonen den at son og broder Rufus har vore den mest framtredande og applauderte frå familien dei siste åra. Sjølv om La Vache Qui Pleure har fleire stunder med elskelege tonar forpurrar den vel ikkje nett det biletet.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)