19 spor henta frå arkivet til den usignerte og avdøde låtskrivaren Alf Roar Vold. Med på laget er mellom andre Karin Park, William Hut og Sissy Wish.

  På Sleepwalking blir det framført nitten låtar alle henta frå same skrivebordskuff. Skuffen tilhøyrde Alf Roar Vold, ein låtskrivar og musikar truleg ikkje så veldig mange har høyrt om. Hausten 2003, i ein alder av 32 år, døydde Alf Roar Vold av kreft. Han etterlet seg mange songar (nedskribla og i demoutgåver), men ingen var nokon gong blitt gjevne ut. Dette ville musikarvenene hans gjere noko med. Resultatet er denne plata.

Alf Roar Vold kom opprinnelig frå Sunnmøre, men levde dei fleste av sine musikkaktive år i Bergen. Dei fleste artistane på albumet har derfor sin tilknytning til musikkmiljøet i denne byen. Sleepwalking har blitt eit absolutt habilt dokument over den usignerte musikar, og viser ved fleire høve at mannen kunne det å snekre i hop ein låt. Sjølv om det, så lenge hovudpersonen ikkje sjølv er med, nok er langt unna å gje det heile og fulle bildet av mannen si toneverd.

Av forståelige årsaker har ikkje underteikna fått høyre Vold sine eigne versjonar av låtane. Eg har like fullt ein mistanke om at dei hadde vore noko annleis. Det er trass alt dei utøvande musikarane sine ulike uttrykk som i stor grad bestemmer korleis det soniske utfallet blir på plata. Vold sine fremste inspirasjonskjelder var John Lennon, Neil Young og Led Zeppelin. Det går det an å høyre, men uttrykka som gjev seg til kjenne her varierer likevel over eit langt vidare register enn som så. Slik må det jo også bli når deltakarane spenner frå Sissy Wish sine nette poptonar til Manngard sine vesentlig tyngre åtak.

Det er nok ikkje alle av dei nitten låtane som påkallar interesse. Her finst spor som blir for flate og manglar både eigenart og melodisk kraft. Noko som sannsynlegvis kan tilskrivast den einskilde utøvar vel så mykje som komponisten. Skal ikkje dvele ved den sida av albumet, vil heller nemne stundene som bit best ifrå seg. Det startar særdeles friskt med Karin Park og Per Vidar Staff i sprudlande New Pornographers-stil. Deires versjon av Loaded vart spelt inn før Alf Roar sin død, og er albumet sitt udiskutable høgdepunkt. Velfungerande og livat er også Real Ones og deires folkrocknummer Just a Dream. Datarockar Fredrik Saroea stiller åleine, gjer seg ferdig på under to minuttar, men etterlet seg eit sprelskt inntrykk med Stay Easy. Noko av det same inntrykket etterlet trioen Jack seg også, tett, kjapp og heftig rock med ei opplagt Solgunn Ivana Valstad på vokal. William Hut feilar sjeldan, det gjer han heller ikkje med den spartanske balladen Crying Fish. When The Ocean er seks minuttar med Emmerhoff & the Melancholy Babies i velkjent terreng – duvande, zeppelinsk og strengeflott. Islandske Gisli (ein av få ikkje-vestlendingar) tar seg også fram i dugande terreng, med ein sampla og programmert mikstur av psykedelia, Led Zeppelin og Beck kalt Hammer of the Gods.

Ein fin gest til ein ung mann som heilt sikkert fortjente denne merksemda, og overskuddet av prosjektet går til kreftforskning.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)