Byen, elva og menneska. Ein fryktlaus rapport frå livets skrå elvebredder.

  Legenden seier at Chris T-T kom til London samme veke som Tony Blair blei Storbritannia sin 51. statsminister (1997), den seier imidlertid ingenting om kor han kom frå. Med seg hadde fyren ein trestrengs gitar og ei dugandes skjorte. Samme kveld fekk han sin første spelejobb, som oppvarmar for den Londonbaserte folkrock-trioen Hefner. Sidan den gang har han budd i byen. Men skal vi ta tittelen på hans siste plate bokstavelig blir han kanskje ikkje buande der lenger nå.

Nå skal vi sjølvsagt ikkje forholde oss til tittelen London Is Sinking så slavisk. Snarare kan vi kanskje sjå på den som ein slags metafor for følgene av dei vellykka og utspekulerte sin dans rundt gullkalven. For dansar ein lenge nok, og blir kalven for tung, når ein vel stadiet der dei som ber byrden ikkje lenger orkar halde dansegolvet flytande. I det frådande nummeret Cull, går Chris T-T til og med ganske langt i å oppfordre til revolusjon. Ja, for sjølv om det kun er å lese mellom linjene og i parentes, så kjem han faktisk her med oppfordringar om å sørge for at verden blir kvitt eindel snyltarar og profitørar.

Med utgangspunkt i den engelske hovedstaden og spesielt elva som renn gjennom den, Themsen, har Chris laga ei slags konseptplate. Der det ikkje er ein samanhengande historie som blir fortald, men fleire beslekta skildringar om hendingar i og rundt den berømte elva. Og det er skildringar som nok ikkje høyrer heime i Tony Blair sin versjon av tilstanden i landet han regjerer. For frå den brutale cellodrevne åpninga London Aquarium, ei frenetisk skildring av framandgjering og stereotype rutinar, til Chris sin moderne versjon av London Bridge Is Falling Down, kalt Oil, er dette ein fryktlaus rapport frå livets skrå elvebredder.

Dette er ikkje Chris T-T sitt første framstøt i innspelt format. Debuten såg nemlig dagens lys i 1999, og hadde tittelen Beatverse. Året etter fekk han kontrakt med sitt nåværande plateselskap Snowstorm, og London Is Sinking er mannen sin tredje full-lengds utgjeving på denne labelen. Tidligare i år hadde han for øvrig eit liten lynvisitt i rampelyset, med
den spøkefulle singelen Eminem Is Gay. Den er ikkje å finne på dette albumet. Og takk for det, den hadde nemlig vore ganske på sidelinja i forhold til den heller motlause og innimellom endåtil uhyggjelige tonen som pregar desse 10 sangane.

Som ein barskare, men og meir poptone-fiksert og mangslungen utgave av Billy Bragg serverer Chris eit knippe desperate men melodisikre betraktningar frå ein sivilisasjon i trøbbel. Nå er slett ikkje London Is Sinking å betrakte som eit agitatorisk innlegg i den politiske debatten (kanskje med unntak av nevnte Cull), men meir eit knippe møter med mennesker i fatale livssituasjonar. Historiane han fortel kan og ha eit ganske outrert preg. Som 7 Hearts, om guten som er fødd med sju hjerter, og mora som skjermar han for all kontakt med det motsatte kjønn. For ein kan jo berre tenke seg for ein belastning forelskelse, og endå verre; hjertesorg, vil være i slik ein tilstand. Likevel er det ingen absurd eller vasete forteljing, men ein vemodig og nydelig sak om frykt, lengsel og tilslutt; møtet med ei jente.

Albumet sitt vondaste øyeblikk er den langsomme Battersea Bridge Baptism, der Chris til tonane av elektroniske klangar og ultratriste cellostrøk fortel om jenta som druknar sin nyfødde i Themsen. Mens det i den nennsomme Tomorrow Morning finst eit håp for morgondagen. Eit håp som er forsvinnande lite i det før nevnte avslutningssporet Oil. Ein dramatisk affære med ei avslutning i fullt kaos, skarpt understreka av eit manisk repeterande: «Oil in the river when the bridge fell down».

Ikkje så veldig lystelig med andre ord.

7/10

Først publisert på Grovve.no (i 2003)