Norske Cinnamoon sin debut i albumformat er ei heftig ørkenvandring blant givande tonar.

  Cinnamoon vakte i fjor ein viss oppsikt med å gje ut ein singeltrilogi (tre singlar på tre veker). Underteikna valgte bort å skaffa seg disse. Nå viser det seg at det antakelig var eit famøst mistak, for dei overbeviser noko voldsomt her på sitt debutalbum.

Cinnamoon er for dei som ikkje veit det eit norsk band, nærmare bestemt frå Oslo. Dei har nå holdt det gåande i rundt fem år og har gjort ca. 100 spelejobbar. Ryktene seier forresten at dei skal være eit gnistrande liveband. Deira debut i albumformat er ein fødsel i vilterheten, storheten og smerten sitt tegn. Eller som dei sjølv syng i låta No Shame: «the perfect fear of being born».

Med Cinnamoon i førersetet er vi invitert på tur i det storslåtte men akk så golde ørkenlandskapet, i baksetet kan vi skimte skyggen av Grant Lee Buffalo sammen med Gun Club og Meat Puppets, og utanfor mellom dei mektige kaktusane svever ånden til Gram Parsons.

Musikken på plata minner meg litt om fleire amerikanske band som spelar sin rock med eit snev av både country- og folk-elementer. Men her snakkar me på ingen måte om ein blåkopi, tvert imot har Cinnamon funne sin eigen plass i dette åpne og luftige rock’n’roll lendet. Dei er veldig flinke til å variere og skape små uventa brudd i strukturen på kvar enkelt låt. Det svinger frå kraftfull monumental styrke over i skjør akustikk. Dei utfordrar og leikar seg med motsetningane, med lyset i møte med skyggen, og det heile resulterer i eit særdeles dynamisk lydbilde.

Albumet har mange høgdepunkt. Her får me høyre rikt fasetterte folkrockarar som Dogtown og Tomorrow. Platas popalibi er Head ’em Up, ein gitardreven og skarpskodd låt. På The Forest smeltar det maniske og det leikande saman til ei høgare eining. Suveren låtoppbygging får me være vitne til i Dry og No Shame. Glansnummeret er kanskje Drumhead Trail der dei koblar eit brutalt grep i ein bekmørk rockelåt. Stemmebruken til vokalist Joakim Åkerstrøm forsterkar på ein glimrande måte stemningen i sangen. River Black & Rock Full står ikkje mykje tilbake den heller, i all sin spastiske intensitet, der den bevegar seg mot ein avslutning som er ingenting mindre enn ein vegg av lyd.

Eg innrømmer og gjerne at eg lar meg henføre av den nesten litt sentimentale balladen Madman, og av den country-inspirerte sistelåten Roll On som blir ein stemningsfull og vakker avslutning.

Så får me berre håpe at denne utgivelsen ikkje druknar i all den oppmerksomheten som blir ein del andre artistar til del nett no i disse tider. Mens eg lyt ut på jakt, singeljakt, for det finst tre stykker som eg gjerne skulle hatt tak i.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)