Tag Archives: William Hut

Des8

William Hut – Silent Hum

Posted on by
Standard

Synthfritt, fredfullt og smektande. Og veldig så blodfattig.

2

cover

Den er ikkje særlig bra den nye plata til William Hut. Hans femte.

Det er ikkje ei sjølvsagt sak at det skulle bli slik. For Hut har levert før. Spesielt i 2004: Versus the End of Fashion Park, Days to Remember. Den første velstappa på minneverdig poprock. Den andre solid på finfin countrypop. Noko mindre minneverdig, men like fullt greitt godkjent, var Nightfall. Frå nyttårsaftan 2006. På Silent Hum finst det lite eg vil ta med meg vidare, veldig lite.

Kva som er så gale? Eg skal prøve å forklare.

Hut si røyst er her, slik vi kjenner den. Lys, fager og med hang for det melankolske stemningsleie. Musikarane kan sine instrument. Både dei vi kjenner frå Lambchop, og alle dei andre. Produsert har ikkje heilt ukjente Mark Nevers gjort. Saman med Bjørn Bunes. Det er noko daft og krampaktig over dynamikken i produksjonen. Det kan virke som at fokuset for mykje har vore på å vere noko, i staden for å bli til noko. Å vere forma i ein mjuk og harmlaus syttitalsskapnad. Kall det yndig pop. Kall det soft-rock. Det blir helst … bomull. Eller noko som liknar, sukkerspinn.

Instrumentparken består av slikt som fanst før synthesizeren entra manesjen. Men det blir ikkje organisk berre ved å utelate synthetiske og digitaliserte lydar. Organisk blir det helst når lydane som vert skapt og tonane som blir spelt lever saman i pasjonerte former. I Silent Hum sitt tilfelle føler eg at desse berre er saman. Gitarane, pianoet til Tony Crow, strykarane, blåsarane. Velkledde og høflige, men utan å vise særlig med interesse for kvarandre. Og derfor driv dei oftast med maniert tomprat i staden for frodig diskusjon.

Ei viktig årsak til tilstanden har eg mistanke om ligg i at Hut denne gongen har komme opp med ei knippe låtar med sviktande melodiske evner. Slike som manglar ei ibuande inspirasjonsevne. Som ikkje higar etter å bli fortært. Som lener seg på halvgode klisjear, og tronge idear. Heilgarderingar. Forserte duplikat av tidlegare vinnarar.

Kvifor? Kanskje fordi komponisten ikkje fant nøkkelen til det grøderike poplaboratoriet denne gongen. Eller kanskje fordi det kjentes tryggast å tygge drøv på kjente smakar.

«But who am I to judge»

Så seier Hut også. I Will You Remember Me? Ei låt med eit litt luftig, gyngande vesen. Og to dugande vers. Men den har eit traurig refreng og ei baktung avslutning. Så den sviktar. Ironically har eit potensiale for noko dramatisk. Det blir ikkje utnytta. Dermed verkar den puslete og keitete der den kunne blitt opprivande. Først mot slutten kjem det to låtar eg kan strekke meg til å kalle brukbare. In Substance, ei dugande temperert ode til å satse på vennskap i staden for å dyrke einsemd. Og Clouds, ei spartansk vise, eit stillferdig «hummmm», bore fram av ikkje mykje meir enn ein akustisk gitar. Kanskje nokre av dei andre låtane også hadde funne seg betre til rette i ei slik form? Kanskje.

Slik det er blir Silent Hum eit risklaust prosjekt som risikerer å forsvinne inn i historias gløymebok, i staden for oppover hitlister, eller inn i sjel og hjerter. Det kan då ikkje vere meining i sånt.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

Nov12

William Hut – Days To Remember

Posted on by
Standard

Countryinspirert frå den melankolske bergensar denne gongen, vakkert, vent og velordna.

cover  To plater på åtte månader. Det var slikt dei dreiv på med på seksti-talet, det. Men for all del, det er heilt greit å bringe tradisjonen inn i det 21. århundre også. I alle fall så lenge platene er bra. Og det er nett det dei to til William Hut er. Januar 2004-utgjevinga Fashion Park var ein flott melankolsk poptriumf. September utgjevinga Days to Remember er ein fin melankolsk countryaffære.

I april vitja William New York og Boston, og endte opp med å spele inn stoff til ei ny plate. Bortsett frå Hut sin faste våpendragar, tangent-traktøren Bjørn Bunes, er albumet befolka av amerikanske musikarar denne gongen. Men det er heldigvis ikkje blitt ein av desse «nordmann med country-ambisjonar dreg til junaiten for å få den rette feelingen, og går istaden rett på trynet» opplegga. Vel, når det gjeld Hut hadde eg i grunnen blitt overraska hadde noko slikt skjedd. Han er liksom ein litt for smart låtskrivar og artist til å gå i slike feller.

Det er sjølvsagt ikkje country av den fele-sprelske og jodlerike sorten vi blir servert, men 11 spor som sjeldan bevegar seg særlig langt utanfor eit vemodsfullt ballade-landskap. Alt farga i vakre, vene og velordna tonar. Der instrumentelt rufs og snusk aldri prøver å trenge seg på. Kanskje burde det av og til gjort det? For mitt einaste vesle ankepunkt måtte være at det kan bli litt for likelydande og motstandsfritt i lengden. Men det finst jo stunder der melankolien gjer seg best når den stryk medhårs, så derfor endar eg opp med å ta vel imot det aller meste.

Åpningssporet Hometown får meg til å tenkje eit par tankar i retning Bruce Springsteen, kanskje mest fordi den karen nærmast har tatt patent på nokre av begrepa og utsagna som dukkar opp; «local heroes», «driving dad’s car in my hometown». Men meir typisk for seansen er det når tankane driv i retning; «dette hadde slett ikkje gjort seg bort på ei Emmylou Harris-plate». Klarast manifistert i låtar som Half Way Through Silence og tittelsporet. Sistnemnte ein twangy og sterk sak om minner, og fridomen sine paradokser.

Hut har også litt meir enn produktiviteten til felles med Ryan Adams, countrysoul-låta By the Seaside byr nemlig på nokre orgel-linjer med nære slektstilhøve til Adams-låta Nobody Girl. Singelen Springtime Blues og nydelige Daydream Fight manar også fram nokre vage Adams-assosiasjonar. Og då er vi nærmare Pneumonia enn Love Is Hell, både i tone og kvalitet. Hut og hans menn gjer og ein solid versjon av Hank Williams-låta The Log Train, fint krydra med både banjo, mandolin og dobro. Instrument som også smyg seg på plass, saman med ein smektande el-gitar, i den lengtande pianoballaden I’m Dying to See You Again.

Han pirrar tårekanalane, men blir ikkje ubehagelig sentimental. Han smiler sjeldan, men er heller ikkje overstadig ulykkelig. Helst er han å treffe «on a faded highway, just this side of lonesome».

Skal du ha ei William Hut-plate frå 2004 bør du nok likevel velgje Fashion Park. Men då skal du samstundes vite at det slett ikkje er så dumt å ha to heller.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

Nov11

William Hut – Nightfall

Posted on by
Standard

Han kjem mot oss med den milde og velkjente popmelankolske tonen sin. Men er den like bra denne gongen?

cover  Etter å ha gitt ut to album i 2004, venta William Hut heilt til berre nokre få timar stod att av 2006 før han kom med sitt neste. Sitt fjerde. Den revolusjonerande endringsprosessen har han definitivt ikkje vore gjennom i løpet av denne tida. Med si lyse honningdraperte og i høgste grad karakteristiske røyst flyt han på elegant vis gjennom elleve låtar av den der popmelankolske sorten. Den han klarerte på eit så utsøkt vis på si første 2004-utgjeving, Versus the End of Fashion Park.

«I grew up to plainsong and this is the sea, I played all my sad songs in minor key»

Så heiter det i den første linja av Falling Star. Ei kortfatta sjølvmelding kan ein vel kanskje kalle det. Men vil presisere at eg høyrer langt meir Plainsong enn This Is the Sea i tonane til Hut. Eller meir The Cure enn Waterboys, for å sette det i eit litt større bilde. Og sidan vi først vandrar rundt i det seine åttitalet, kan ein jo kanskje plusse på med REM og Go-Betweens, berre sånn for å fylle ut bildet endå litt meir. Det finst saktens fleire toneskaparar ein kunne komme drassande med i same hensikt, både herifrå, derifrå og noifrå, men eg ser ikkje det store poenget, for Hut har skapt sin eigen vesle krok inni dette bildet. Der sit han og spelar sine mjuke og mollstemte tonar, og kjem vel til å gjere det så lenge det siv pust forbi leppene hans.

Nightfall, lyset blir brunt i kantane og natta er i emning. Det ligg til rette for ein seanse i velkjent Hut-ånd. Nightfall maktar likevel aldri å gripe eit like iherdig tak i meg som det Fashion Park seansen gjorde. Albumet har avgjort sine gyldne augeblikk, men glir også, oftare enn kva vanlig har vore hos Hut, inn i åndlause parti.

Det startar rett så flott. You Might Thrill Me er ei poptrillande låt fundert på ein utsøkt tone, med grasiøse overgangar. Hut syng om kva som verkelig betyr noko, og om inspirasjonen han har henta frå den andre sida av det store havet. Den ordspelande og ikkje så lite talande tekstlinja «it’s a long way from Hank to William’s desire» trur eg kan få stå att som det essensielle utsegne her.

Singelvalet Take It Easy fylgjer opp i tiltalande cellodrapert drakt, og med Lambchop-pianisten Tony Crow grasiøst klunkande på tangentane. Tittellåta kjem så smygane i hælane på denne som ein skumringsballade dragande på ei og anna smertelig røynsle. Med spørsmålet «have you ever seen the scars in mighty rainbows?» som si mest minneverdige linje.

Så kjem Echo og rotar det til. Med knitter, programmerte lydar og eit flatt vesen høyrest den ut som noko REM kunne ha brukt som ei skisse for eit eller anna på Reveal. Ikkje spesielt interessant, med andre ord. Av litt ulike årsaker er det fleire låtar etter denne som også glir heller anonymt forbi. Eit unntak er Eclipse, med sitt yppige, strykarsmektande og sing-a-long vesen.

Eit anna er Elected, her REM-referansen drar i Sweetness Follows retning, på eit slett ikkje ueffent vis. Medan avslutningssporet Passing Through, med sin twangy gitar og sitt desillusjonert men varme refreng, etterlate meg i ein vaken og velvillig innstilt tilstand.

Kvifor han er litt meir ujamn denne gongen?

Skyminga trur eg ikkje vi skal skulde på, for der har han vel strengt tatt alltid helde til. Flyttinga frå vesle Banana Party til store Universal blir vel også litt suspekt å halde opp som mulig årsak. Men kanskje han har glidd inn i eit litt for stringent Hut-mønster. Eit mønster som ikkje varslar om åndlause tonar, men lar dei i staden kritikklaust få bli ein del av bildet. Eller kanskje han berre har skjemt meg litt bort. For i rettferda og sanninga sitt namn er det jo, som eg allereie har nemnt, ei handfull låtar her som rammar sentrale kjenselfelt.

Så å la den store misnøya få komme sigande burde eg ikkje tillate. Absolutt ikkje.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Okt20

William Hut – Versus the End of Fashion Park

Posted on by
Standard

Du verden så treffsikker han er i sin melodiførsel, denne vemodige vestlending.

cover  Så langt eg har fått gjort meg kjent med musikken deires, virka Poor Rich Ones å være eit heilt ålreit poprock-band. På ingen måte grensesprengande, men som ein sympatisk aspirant frå R.E.M.- og Radiohead-skulen. Var det nokon som ymta frampå med Travis og Coldplay også? Tja, nei, dei var nå betre enn som så.

Eg nyttar fortid, for det kan virke som om Bergensbandet nå er historie. Eller kanskje dei berre har gått i opplag, på ubestemt tid? Uansett, bandet sin vokalist Willy Marhaug er i desse dagar klar med sitt andre framstøt som soloartist under signaturen William Hut. Og det er blitt ei storarta foredling av dei fine tendensene han viste fram på 2001 debuten Road Star Doolittle. Litt av REM-legninga er fortsatt tilstades hos den godaste Hut. Likevel synest eg uttrykket han har funne fram til på Fashion Park ber preg av eit langt meir personlig formspråk enn kva som til tider var tilfelle tidlegare.

Iøyrefallande låtar har William alltid vore ein kløppar til å sy i hop. Men det han får til denne gang har han berre unntaksvis vore innom før. Faktisk finst det ikkje ein einaste låt på Fashion Park som ikkje har si rot i tiltalande melodiførsel. Frå det sparsomt arrangerte åpningsnummeret King Of til han avsluttar med ei lita vise omkransa av lydar frå endestasjonen Fashion Park Station er det særdeles lite som påkallar apati. Det einaste sporet eg har litt vanskar å hanskast med er For the First Time, mest på grunn av eit arrangement eg ikkje blir heilt komfortabel med, à la Reveal på det svakaste. Men ellers er dette uklanderleg Bergens-melankoli i engelsk språkdrakt og utvungen melodiprakt.

Hut har nok eit visst slektskap med andre vestlendingar som Thomas Dybdahl og Magnet, men er langt meir fiksert på, og flinkare til å finne, den ukompliserte poplåt enn desse to. I samme åndedrag kan ein kanskje og trekke fram nokre relative ferskingar frå øyene på andre sida av Nordsjøen; Tom McRae, Damien Rice og Ed Harcourt. Hut har vel ikkje heilt den samme snodige meloditeften som sistnevnte, til gjengjeld har han i mine auger langt meir å fare med enn både kritikarroste McRae og Rice. Først og fremst fordi han lagar mykje betre låtar. Låtar han i neste omgang gjer ein smakfull behandling, upretensiøst og naturlig, ikkje strabasiøst og utstudert. Han kler dei i drakter som passar perfekt. Ingen monstrøse frakkar når det greier seg med ei lita jakke, ingen ullen genser der ei skjorte høver betre. Og i dei tilfellene der det blir spandert litt kraftfull lyd, veit William og hans medhjelparar å stoppe mens leiken er god (veldig god).

Poor Rich Ones keyboardisten Bjørn Bunes er for øvrig også sterkt involvert her. I tillegg til å traktere ymse tangentar, er han oppført som både medkomponist og medprodusent. Produsert har også Bjørn Ivar Tysse (ex. Chocolate Overdose) gjort, og han har jo faktisk blitt veteran i det faget etterkvart. Ein av jobbane han gjorde i fjor var debut EPen til Sissy Wish (Siri Wålberg). Ei dame som er involvert med si fagre røyst på to av låtane på Fashion Park. Spesielt vekselsangen ho og William har føre seg på praktfulle Path setter spor i mang ei sjel, vil eg tru. Noko Hut nok også klarer både med den vekselsvis dvelande og spretne It’s the Breeze og den meir nedpå In Your Division. Twin Town er smittande godpop, der vennskapsby-avtalen mellom Bergen og Seattle blir eit fiffig bakteppe for litt vemodsfull filosofering omkring livets gang; «In the twin town of Seattle, in a silent bedroom battle, I’m growing old».

På tekstplanet er det aldri samanhengande skildringar William presenterer, det blir meir som bukettar av stemningskapande ord og setningar. Diskret retningsgivande men aldri forklarande. Nokon ganger til og med uforståelig. Men uforståelig er ikkje den melankolske tilstanden Hut set lyttaren i, den er berre god (veldig god).

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)