Countryduettar om øm kjærleik, knuste hjerter og litt meir.
Eg veit ikkje heilt kvifor det er slik, men det er ein del av oss som meir enn gjerne skriv under på Thad Cockrell sin uttale «I’ve always loved the twang of hurt». Kanskje likar ein å dyrke sine depressive sider (litt meir enn godt er)? Kanskje skaper det ein slags balanse i sinnet? Kanskje finn ein her eit middel mot det plagsamt overflatiske? Det er i alle fall slik at tonen og fraseringa i ein del av slikt stoff har ein tendens til å treffe der sjela er.
Thad Cockrell er ei relativt ny stemme i countrysamanheng. To album har den unge mannen med ein bakgrunn i strenge baptistiske oppvekstvilkår spelt inn så langt i karrieren. I eit grøderikt samarbeid med den noko meir kjente Caitlin Cary serverer han med Begonias ein bukett som inneheld mykje ven musikk. For dei uinnvigde så er altså Caitlin Cary identisk med dama som spelte fele og stundevis vokalharmonerte med Ryan Adams i Whiskeytown-tida. Ho har dei seinare åra fått ein solokarriere på skinnene, men også vore ein aktiv part i jentetrioen Tres Chicas.
Cary og Cockrell har kjent kvarandre sidan slutten av nittitalet, og starta tidleg i vennskapet å skrive låtar saman. Deira aller første låt fekk ein tittel med visse Whiskeytown-assosiasjonar, Please Break My Heart. Ei låt Cary hadde med på sitt førre album, og som også dukkar opp på Begonias i eit Owen Bradley-produserer-Patsy Cline liknande landskap. Her ligg den og døser mellom to låtar som har sterke band til både inspirasjonskjelder og tidlegare samarbeidspartnarar. Whatever You Want er ein ballade med mange spor etter Parsons/Harris sin måte å synge duett på, medan up-tempo saken Second Option heilt problemfritt kunne funne seg godt til rette på den siste Ryan Adams plata (Cockrell si tenorrøyst har ein viss likskap med Adams, og aller tydeligast kjem det til uttrykk i denne låta).
Av dei elleve spora er ni Cary/Cockrell-originalar. Dei to som ikkje er det er Percy Sledge balladen Warm & Tender Love (eit vakkert døme på at «country got soul», eller omvendt), og den litt meir anonyme Waiting On June, ført i penn av Skip Matheny frå countryrock-bandet Roman Candle. Av dei sjølvlaga bør ein nok merke seg det konvensjonelt oppbygde men melodisk fine opningssporet Two Different Things. Medan Honky Tonk-affæren Party Time byr på både friske tonar og sjansen til å tynne ut whiskyen med ei tåre eller to. Trist over i det tragiske er historia som vert fortald i albumet sitt glansnummer, den sju minuttar lange Conversations About a Friend. Her fører Cockrell og Cary ein tone- og tekstskarp samtale over venen dei synest synd på fordi han har gjort eit ulykksalig feilgrep på kjærleiksfronten.
Paret fører nok ikkje country i duettform inn på nye og revolusjonerande stiar. Men måten dei følgjer oppgådde stiar på er såpass yndefull (og smertefull) at dei sikkert vil treffe mang ein melankoli-disponert twangelskar heime.
6/10
Først publisert på Groove.no (i 2005)
Dei fleste som har uttalt seg (underteikna inkludert) er einige om at Whiskeytown-plata Stranger’s Almanac (1997) samt solodebuten Heartbreaker (2000) er dei to store i Ryan Adams sin albumkatalog. I etterkant av Heartbreaker fekk han platekontrakt med Universal sitt underbruk Lost Highway, og skulle bli det heilt store. Først kom Gold (2001), ei ambisiøs men frustrerande ujamn oppleving. Etter eigne utsegn skreiv han no ei ny låt sånn cirka kvar halvtime. Og ikkje så mange månadane etter at Gold var i hyllene hevda Adams å ha spelt inn nok materiale til fem nye album. Demolition (2002) var ei «best of» utgjeving av alt dette, og samstundes eit prov på at Adams nok hadde meir fokus mot kvantitet enn kvalitet. Desse nedturane var likevel berre forsmaken. I 2003 dukka han opp med det forserte og totalt meloditomme albumet Rock’n’Roll. Når så den doble EPen Love Is Hell (2003) viste seg å ikkje vere særleg betre konkluderte eg med at mannen hadde gjort sitt. Amen.
Popkroken 