Nye depresjonar frå rocken sitt svar på Louis Masterson.
Det er vel berre å innrømme at visse deleriske tilstander erobra dei øvre kroppslege regionar i februar i fjor då Helldorado kom med sitt debutalbum Director’s Cut. Eit album som i si første jomfruelige veke fortona seg som ei heit, urovekkande og vital ferd gjennom golde og ugjestmilde territorium, vart omfamna med lovprising i heftige ordelag. Det ein gløymte litt bort i farta var å køyre grundige nok testar mot kjeldematerialet ein hadde ståande i hylla (les: Thin White Rope, Sixteen Horsepower, Divine Horsemen, Wall of Voodoo og Gun Club). Når det så vart gjort i vekene som fylgde kom Director’s Cut kanskje litt til kort. Men ei rett så bra plate var det (og er det) i alle fall.
I desse dagar har Rogalandskvartetten oppfølgjaralbumet klart. Og det er slett ikkje vanskelig å kjenne dei igjen. Surf-gitaren, ørkenvinden, desperasjonen og intensiteten vi har vorte kjent med er stadig dei dominerande faktorane. Den førnemnte deleriske tilstanden har likevel ikkje inntreft denne gongen. Kanskje mest fordi ein var litt betre forberedt, men også fordi det dukkar opp ein del litt matte sekvensar, spesielt i albumet sitt midtparti.
No snyt Helldorado oss absolutt ikkje for sterke augeblikk på The Ballad of Nora Lee heller. Sterkast i så måte er dei to låtane som rammar inn den tre kvarter lange seansen. Det innleiande tittelsporet er sannsynlegvis den beste låta bandet nokon gong har gjort. Ein episk, melodisk durkdriven og dyster ballade. «He swore he’d marry her or else he’d put her in the ground» står det å lese i nedre hjørne på det b-film inspirerte coveret. Sitatet er henta frå nemnte tittelkutt, og vert uttrykt av ein sjukeleg sjalu og hjerterå sheriff. Skånsellaust, og med klare fellestrekk med både Nick Cave, Jim Thompson, gamal western-ånd og det gamle testamentet, fortel Dag Vagle ein klassisk trekanthistorie med eit grufullt utfall.
Som avslutning vågar dei seg på Townes Van Zandt sin klassikar Waiting Around to Die. Og dei maktar faktisk å få fram den skjelvande fortvilinga og overmannande håpløysa som ligg og lurer bak kvar ord og tone. Så sjølv om versjonen ikkje heilt touchar Van Zandt-magi, er deira elektrifiserte utgåva absolutt eit kompetent forsøk.
Helldorado er stadig like djupt rotfesta i denne amerikanske western-, b-film-, pulp fiction- og sørstats-kulturen. Tekstane er ikkje grensesprengande lyrikk, snarare meir eller mindre vellykka omgangar med klisjear. Det er mord, faenskap, galskap og lengsler. Dei gjer det barskt og breibeint, men finn denne gongen også rom for litt mildare stemte tonar. Utan at dei kjem så altfor heldig i frå nett det. Dei strykardraperte balladane The Black Winds og So Long Ago er heller keisame affærar. Litt heldigare kjem dei frå eit forsøk på mariachi-fakter i A Drinking Song. Av det barskt rockande stoffet har singlevalet Helltown eit attraktivt råtass-gemytt. Endå betre er den intensiverande Nick Cave-injiserte hemnakta Down to the Water. Medan den vagt countryduftande og sterkt sci-fi-inspirerte Honky Tonk Aliens har visse melodiske kitle-evner.
Konklusjon: Albumet manglar nok litt av den spritluktande og blodsmakande eimen debut-albumet gav frå seg, men er likefullt ein habil oppfølgjar.
5/10
Først publisert på Groove.no (i 2005)
Det kan godt være at det finst, i alle fall i overført tyding, både ørken, sleipe hyener, lumske klapperslangar, ekle firfisler og hardføre kaktusar i Stavanger. Likevel er det veldig mykje i Helldorado si framferd her på deires album-debut som fører tankane mine i retning av det store og sagnomsuste kontinentet på andre sida av Atlanteren. Derfor trur eg like godt vi reiser frå heimbyen og startar på nytt.
Popkroken 