Det var ein gong, del 2. Andersen mimrar tilbake til dagane då gitaren var akustisk og ein song var ein song, men ikkje alle var ein Dylan.
For drygt 15 månader sidan avslutta eg omtalen av Eric Andersen sitt førre albumframstøyt, The Street Was Always There (Great American Song Series vol. 1), med eit råd om kanskje å skrinlegge planane om ein oppfylgjar. For med sitt litt vel pompøse og klamme grep om tonane til ein del av sine 60-tals kameratar gjorde Andersen alt anna enn å imponere på det albumet. Eric fylgde ikkje rådet mitt. Men hei, kanskje det ikkje var så dumt, for han kjem faktisk betre i frå det denne gongen.
Songane på Waves kjem frå same tida, nokon er velkjente andre meir obskure. Arrangementa Andersen og hans medhjelparar tyr til held seg på trygge grunnar, men er litt meir måtehaldne enn på nemnte vol. 1. Det er bra. Når så Andersen reint vokalmessig i større grad kjem innunder huda på sine utvalte strofer enn kva han fekk til sist, ja så blir dette dugande saker det.
Sjølvsagt matchar han ikkje Tim Buckley sin sjelfulle eleganse når han innleiingsvis prøver seg på denne sin meisterlige Once I Was. Det er likevel nok av varme og pasjon i Andersen si formidling av den vraka elskaren sine funderingar til at den kan få tittelen ei vellykka tolking. Åtgaum kan og bli gitt til måten han får den bluesy Fred Neil låta I’ve Got a Secret til å gro, vekse og blomstre på. Aller mest til stades er han nok likevel i sin eigen Today Is the Highway. Tittellåta frå hans 1965-debut er ei vise av typen countryslekta og nedpå, og er filtra inn i nokre av Andersen sine finaste tonekombinasjonar. Nyinnspelinga viser at dette er ei låt han er glad i.
Det er kanskje litt overraskande at han drar fram ei Velvet Underground-låt her, dei heldt jo ikkje akkurat til i same kvartalet, Andersen og dei dekadente støymakarane. Så er det heller ikkje Heroin eller Venus In Furs han har funne fram til, men den atskillig meir konvensjonelle Pale Blue Eyes. Kanskje den einaste VU-låta eg kan sjå for meg på repertoaret til dansebandet Kvisleiks i samfunnssalen i Ytre Hyggevik. Ei nydelig låt i Velvet-drakt, men samstundes ber den på eit stempel der det står «fare for å bli misbrukt». Misbrukar den gjer ikkje Andersen, men i den trygge forma han gjer den er han også eit godt stykke unna å få fram uroa som Reed planta der.
Intensjonen med desse Great American Song Series (om det kjem enda fleire veit eg ikkje) skal etter Andersen sine utsegn vere å få folk til å forstå at «the Greenwich Village singer/songwriters are as legit and enduring an American musical movement as the Great White Way, Tin Pan Alley or the Brill Building». Skal ikkje vere ueinig i det, men trur kanskje Andersen overvurderar si eiga påverknadskraft viss han reknar med at hans versjonar skal få så veldig mange fleire til å byrje å etterspørje platene til Fred Neil, Tim Buckley, Tom Rush og Bob Dylan. Dessutan har vel mange av desse artistane i stor grad allereie den statusen Andersen prøver å gje dei. Eller, hmmm, er det si eiga rolle i denne scenen han prøver å oppgradere? For det er ingen andre som er så sterkt representert med låtar på desse to utgjevingane som det Andersen sjølv er. To på førre, tre på denne. Eller gjer han dette fordi hans eigne låtskrivarevner er sterkt skrantane. Den nyskrivne Hymns of Waves kan tyde på det siste. Det er nemlig ein særdeles blodfattig og stilleståande ballade.
Neidå, eg trur nok intensjonane eigentlig er gode. Og når han saman med gode venner som Judy Collins, Arlo Guthrie og Tom Rush avsluttar i god gamal leirbål og hippiestil med sin eigen velrenommerte Thirsty Boots, ja då lyt eg konkludere med at dette trass alt har vore ei hyggelig lita stund blant årgangstonar.
5/10
Først publisert på Groove.no (i 2006)
Som ein fortropp til hippiebevegelsen og dets like, blomstra det tidleg på 60-talet fram eit miljø av folksingers (på norsk visesangarar) på gatene, kafeane, klubbane og grøntarealene i Greenwich Village, New York. Ein av aktørane som fant seg til rette i denne gjengen var Eric Andersen. Ein ung mann frå Pittsburgh som høyrde til den delen av miljøet som skreiv personlige og poetiske viser, i motsetning til dei kanskje meir kjente «protestsangarane». Men hans varme røyst og det den hadde føre seg vann vel egentlig ikkje den veldig store åtgaumen før han i 1972 kom med albumet Blue River, der spesielt tittellåta står fram som ein ærbødig og flott vise kledd i ei mjuk men vinnande drakt. Her til lands er han seinare også blitt kjent som «amerikanar med norske røter», og som samarbeidspartnar med Rick Danko og Jonas Fjeld på eit par utgjevingar av roots-basert materiell.
Popkroken 